Φτάσαμε στην Ελλάδα να θεωρούμε κάποιον κεντρώωο, όταν ασπάζεται μέρος των δεξιών θέσεων και μέρος των αριστερών. Μόνο που αυτό δεν είναι «κέντρο», είναι αχταρμάς, τον οποίο ανακατεύει ο κ. Λαλιώτης για να τον σερβίρει προς τ' Αριστερά.
Μια κοινωνία που σε κάθε δυσκολία έχει ως πρώτη επιλογή την απαγόρευση, έχει συνολικό πρόβλημα. Είναι ανασφαλής.
Το ιδεολογικό κενό που αφήνει ο κεντροδεξιός χώρος στην Ελλάδα δεν είναι κακό μόνο για την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας αλλά και για την χώρα.
Το «Δίκτυο για την υπεράσπιση των Πολιτικών και Κοινωνικών Δικαιωμάτων» χρησιμοποιεί ψέματα κι αλήθειες μαζί, παλιές σταλινικές πρακτικές στιγματισμού ατόμων και (το κυριότερο) τις ενοχές του κόσμου της Αριστεράς
Κάποιοι θα χαρακτηρίσουν τη δίκη «μέρος της σύγκρουσης με το αστικό κράτος» και θα «θέλουν να λογοδοτήσουν μόνο στο προλεταριάτο». Σοφή κίνηση, ειδικά αν κατηγορείσαι για ληστεία μετά φόνου. Ρίχνεις το μπαλάκι στο προλεταριάτο -κανείς δεν ξέρει την ακριβή διεύθυνση διαμονής του για να το ρωτήσει- κι άσε τους αφελείς («χρήσιμους ηλίθιους» είχαν χαρακτηρίσει τους οπαδούς τους οι «σύντροφοι» της RAF) να νομίζουν πως είσαι επαναστάτης.
O κ. Χρήστος Παπουτσής, δήλωσε σε νεανικό περιοδικό: «Μας ζηλεύουν οι Ευρωπαίοι γιατί δεν καταλαβαίνουν πως γίνεται αυτοί οι τύποι στην Ελλάδα να δουλεύουν όλη μέρα, να διασκεδάζουν και να είναι πάντα κεφάτοι. Δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν».
Οι πράξεις της 17 Νοέμβρη ήταν «πολιτικών προθέσεων αδικήματα», «πολιτικών αποτελεσμάτων αδικήματα», αλλά δεν ήταν πολιτικά εγκλήματα...