Οι γκρίζες περιοχές αδιαφάνειας είναι εύφορες για θεωρίες συνωμοσίας.

Η βλακεία είναι διάχυτη στον κόσμο, και η ποινικοποίησή της δεν βοηθάει. Η δε επιλεκτική δίωξή της ενισχύει τις θεωρίες συνωμοσίας. 

Υπάρχει ένα σύστημα που εντοπίζει τις επιδημίες, εν τη γενέσει τους, συλλέγοντας δεδομένα από «ανοιχτές πηγές», αλλά για να δουλέψει χρειάζεται ελευθερία λόγου...

Αντί να σεβόμαστε το πρόσωπο που εκφέρει λόγο (δεν το προπηλακίζουμε, δεν το δικάζουμε, δεν το υβρίζουμε κ.λπ.) δηλώνουμε ότι «όλες οι απόψεις είναι σεβαστές», είτε είναι σοβαρές είτε απλές μπούρδες.

Πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση πρώην πρωθυπουργός οδηγεί στα δικαστήρια δημοσιογράφο και πετυχαίνει την καταδίκη του.

Το θέμα με την αφίσα για τις αμβλώσεις στο μετρό είναι αν δημόσιοι οργανισμοί μπορούν ή πρέπει να διευκολύνουν την κυκλοφορία fake-olds.

Άπειρη νομοθετική ανοχή ακόμη και στον ρατσιστικό λόγο, αλλά ουδεμία υποχρέωση να δοθεί βήμα γι' αυτόν...

Γιατί η Ελληνική Αστυνομία θόλωσε τις φωτογραφίες των μπουκαλιών που έδωσε στη δημοσιότητα, ώστε να μη διακρίνεται η ετικέτα τους;

Γιατί το –ας πούμε– «προκλητικό ντύσιμο» μιας γυναίκας ορθώς δεν θεωρείται πρόκληση για βιασμό (και φυσικά δεν είναι «βιασμός»), ενώ ο προκλητικός λόγος πολλάκις εξομοιώνεται με τη βία;

Ο δημόσιος διάλογος παγκοσμίως γίνεται πάνω σε ιδιωτικές και χωρίς δημοκρατικό έλεγχο πλατφόρμες οι οποίες σήμερα –έστω λόγω πολιτικών πιέσεων– απαγορεύουν τον ρατσιστικό λόγο. Ποιος μπορεί όμως να ξέρει τι θα απαγορεύσουν αύριο;

Πέρα από τη μικροπολιτική φασαρία του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ένα συνολικό ζήτημα με τον έλεγχο της πληροφορίας στις μεγάλες πλατφόρμες όπως είναι το Facebook και το Twitter. 

Οι νόμοι περιορισμού της ελευθερίας του λόγου, ακόμη κι εκείνοι που είναι δικαιολογημένοι, στόχο έχουν τη φίμωση και όχι την προστασία άλλων υπέρτερων αγαθών.

Ο υπ. Υγείας έβγαλε φόρα παρτίδα ονόματα και φωτογραφίες, προανέκρινε, ανέκρινε, δίκασε και εξέδωσε απόφαση. Εκείνος ο νόμος για την «προστασία του κατηγορουμένου» από τη δημοσιότητα ισχύει για όλους;

Στην Ελλάδα φτιάξαμε έναν σκασμό νόμους για να προστατεύσουμε την προσωπικότητά των κατηγορούμενων, αλλά όχι και τη σωματική τους ακεραιότητα.

Συνέχεια

Υπάρχει ένα πρόβλημα με τα «εθνικά μυστικά». Είναι τόσο μυστικά που δεν ξέρουμε αν πράγματι είναι εθνικά, ή αν κάποιος τα χρησιμοποιεί για την πάρτη του.

Ο νόμος έχει μόνο σκοπό την τρομοκράτηση όσων δημοσιεύουν.

Ένας νόμος εφαρμόζεται πότε έτσι πότε αλλιώς. Αλλοτε «θολώνουν» οι φωτογραφίες των θυτών και άλλοτε των θυμάτων.

Οι «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα» εκφράζουν την ανησυχία τους «για το μέγεθος μιας νέας απειλής στην ελευθερία του Τύπου, τη μαζική παρενόχληση των δημοσιογράφων στο Διαδίκτυο».