Σε μια εποχή που όλα μεταβάλλονται ταχύτατα (και ειδικά στον τομέα της γνώσης και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης) κάθε λύση κεντρικού σχεδιασμού είναι ατελέσφορη.

Φυσιολογικά τα πράγματα θα έπρεπε να είναι αντίστροφα. Δηλαδή, θα έπρεπε οι πολιτικοί να έδειχναν «κοινωνική ευαισθησία» σε βάρος της λειτουργίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ενώ οι πρυτάνεις να αντιστέκονταν σθεναρά...

Οι ΗΠΑ «πήραν φωτιά» από την ιδέα ενός 14χρονου για το πως θα μειωθεί το κόστος μελάνης που ξοδεύει το κράτος. Στην Ελλάδα «πήραν φωτιά» τα φωτοαντιγραφικά της Βουλής για τις 240.000 σελίδες του πολυνομοσχεδίου.

Ο αριστερός παραλογισμός στα καλύτερά του: στα πλαίσια της «συλλογικότητας» δεν πειράζει «να ρίχνουμε μια ματιά στην κόλα του διπλανού μας».

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν το καλό κοινωνικό κράτος και όχι οι χαοτικοί.

Στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο με εξάμηνο 13 εβδομάδων διδασκαλίας ήταν κλειστό για 14 εβδομάδες και παρ’ όλα αυτά για τις περισσότερες σχολές (πλην Νομικής) το εξάμηνο παραμένει ανέπαφο.

Κάπως έτσι με «αγώνες» και συμβιβασμούς η χώρα βαδίζει βήμα, βήμα σπειροειδώς προς τα κάτω.

Ο τραμπουκισμός, η μαφιόζικη ομηρία 17 καθηγητών για να εκδώσουν εκβιαστικά μια παράνομη και αντιπαιδαγωγική απόφαση, βαφτίσθηκαν από τον κ. Τσίπρα «Δημοκρατία».

Τώρα που ο πολιτικός χρόνος κινείται ταχύτατα και ο κ. Αρβανιτόπουλος βρέθηκε αντιμέτωπος με τα αποτελέσματα των ρουσφετιών του.

Το γεγονός ότι τα παιδιά σε ποσοστό 66,7% πιστεύουν ότι η κοινωνία αλλάζει απλώς με διαδηλώσεις, αλλά χωρίς ταυτόχρονη συμμετοχή σε κόμματα, ΜΚΟ και συνδικάτα δείχνει βαθιά άγνοια για τους μηχανισμούς και τα μέσα που πραγματώνεται η Δημοκρατία.

Πως οι μειοψηφίες με ανοχή των πρυτάνεων επιβάλουν «δυναμικά» (δηλαδή δια της βίας) το άδικο.

Όταν οισυνδικαλιστές το πρώτο που διδάσκουν στα παιδιά είναι ότι «ουδέν αβεβαιότερον του πρέποντος και του νομίμου»...

Ας προσέξουμε τον βαθύτατο παραλογισμό που διδάσκεται η νέα γενιά: είναι αντιπαιδαγωγικό να γίνονται μαθήματα, ενώ είναι παιδαγωγικό να μη γίνονται!

Ιδιοκτησιακή σχέση έχουν οι πρυτάνεις με την περιουσία του ελληνικού λαού. Προφανώς θεωρούν τα ΑΕΙ κάτι σαν το μαγαζί τους που τα ανοιγοκλείνουν όποτε αποφασίσουν.

28.000 λέξεις έχει το ν/σ για την Β/βάθμια εκπαίδευση. Και θέλει να τα ρυθμίσει όλα...

Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο υπουργοί γίνονται πρόεδροι πανεπιστημίων, στα δικά μας αξιοσέβαστοι καθηγητές των Συμβουλίων Ιδρυμάτων πρέπει να συνεδριάζουν κυνηγημένοι από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο.

Εδώ που τα λέμε, έχουν ένα δίκιο τα αριστερά blogs για τον τρόπο που μετέδωσαν την είδηση περί επέμβασης της αστυνομίας στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Υπάρχει ο τρόπος της αποκέντρωσης για να έχει κάθε πανεπιστημιακό τμήμα, έστω κατά προσέγγιση, τους εισακτέους που θέλει. Να αποφασίζουν τα ΑΕΙ σε ποια μαθήματα θα εξετάζονται όσοι θέλουν να εισαχθούν σ’ αυτά.

Κατέγραψε πολλά «παράδοξα των ελληνικών πανεπιστημίων», το περασμένο Σάββατο («Καθημερινή» 29.6.2013), ο συνάδελφος Απόστολος Λακασάς:

Σήμερα οι μαθητές διδάσκονται τοις πράγμασι ότι η εκπαιδευτική διαδικασία δεν θέλει κόπο, θέλει «αγωνιστικό» τρόπο.