Οταν λαλούν τρία υπουργεία, φυσικό είναι να αργούν οι μαθητές να δουν βιβλία.

Μια ομάδα ανένταχτων και οργανωμένων μόνο μέσω Διαδικτύου φοιτητών, βγάζει γλώσσα στους φοιτητοπατέρες και στις παρέες τους, που ονομάζονται «παρατάξεις».

Αν έπρεπε να αλλάξει ο τρόπος διοίκησης των πανεπιστημίων είναι γιατί πρέπει να υπάρξει διοίκηση των πανεπιστημίων.

Aν οι πρυτάνεις μας ξόδευαν τον μισό χρόνο στην εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων από αυτόν που ξοδεύουν για να υπερασπιστούν την υπάρχουσα κατάσταση, τα ελληνικά ΑΕΙ θα ήταν πολλές βαθμίδες πάνω στις διεθνείς κατατάξεις.

Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής δεν προέρχεται από το άγχος της επιβίωσης, γεννάται από το έλλειμμα ευκαιριών που νιώθουν ότι έχουν κάποιοι άνθρωποι.

Η αξιολόγηση των ΑΕΙ είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Γίνεται παντού, αλλά μόνο στην Ελλάδα ξεσηκώνει τόσες γκρίνιες.

Στην λογική του «πάρε τα λεφτά και τρέχα» γίνεται και η συζήτηση για την αλλαγή του πλαισίου διοίκησης των ΑΕΙ.

Η πλειονότητα των Ελλήνων πρυτάνεων υποστηρίζει ότι τα χείριστα ελληνικά πανεπιστήμια θα γίνουν χειρότερα αν τα αλλάξουμε.

Η αποκέντρωση στην παιδεία χρειάζεται την ευθύνη της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά και την τιμωρία για την έλλειψή της.

«Μία μόνη, αλλά πολύ μεγάλη υπηρεσία μπορεί να προσφέρει το Πανεπιστήμιο στο έθνος: να είναι καλό Πανεπιστήμιο».

Τη διαχρονική αποτυχία των δασκάλων και διακόνων του ορθού λόγου πληρώνουμε σήμερα. Το έλλειμμα παιδείας που μάς οδήγησε ώς εδώ και πιστοποιήθηκε προχθές στα Προπύλαια.

Το άσυλο δεν προστατεύει πια την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Προστατεύει μόνο τους αλήτες που διαφεντεύουν τα ΑΕΙ και απειλούν ακόμη και 84χρονους σεβάσμιους καθηγητές.

Ο διάλογος είναι κάτι εύπεπτο και συγκινεί την ελληνική κοινωνία.

Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε μόνο από τα σκάνδαλα των πολιτικών. Χρεοκόπησε από το μεγάλο τους σκάνδαλο: το χουβαρνταλίκι με τα λεφτά των άλλων.

Έχουμε μια διπλή αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα. Και του τυπικού (σχολείο) και του άτυπου (πολιτικές, κοινωνικές οργανώσεις κ.λπ.).

Η ιστορία διδάσκει ότι όποτε οι φιλόσοφοι αναμείχθηκαν με την εξουσία, σε κακό τους βγήκε. Και στους ίδιους και στη φιλοσοφία.

Δεν είναι κάπως υποκριτικό να ενοχλούμαστε από την κατάληψη των μελαψών, ενώ τα πανεπιστήμιά μας είναι κάθε χρόνο υπό κατάληψη από άλλες μειοψηφίες που φορούν μαύρα;

Για τα πραγματικά πανεπιστήμια υπάρχει μια προϋπόθεση. Κάποιος πρέπει να τα πληρώνει.

Τελικά, υπάρχει ελπίδα. Ακόμη και σ' αυτόν τον ερειπιώνα που ευφημίζουμε ως ελληνικό πανεπιστήμιο. Ζωντανά κύτταρα που μπορεί να δώσουν προοπτική. Αρκεί να γίνουν ο κανόνας...

H πανεπιστημιακή κοινότητα, ως συλλογικότητα, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε τα πιο απλά προβλήματα και απλώς καταγγέλλει.