Πολλοί λένε ότι η προκοπή μιας χώρας οφείλεται στην παιδεία της. Το ίδιο και το χάλι της...

Οι μεταρρυθμίσεις χτίζονται σιγά σιγά και οι ευεργετικές επιπτώσεις τους -αν και καθολικές- αργούν να φανούν. Η οπισθοδρόμηση πάλι μπορεί να γίνει ταχύτατα και οι ευεργεσίες προς κάποιους πληρώνονται άμεσα.

Tο ανώτατο όργανο ενός πανεπιστημίου λέει ότι στην παραβίαση των νόμων η πολιτεία οφείλει να μείνει αδρανής μην τυχόν διαταραχθεί η «ακαδημαϊκή ειρήνη».

Η πρόθεση περιορισμού των επιλογών που θα έχουν τα εκλεκτορικά σώματα αναδεικνύει μια λογική συγκεντρωτικού κρατικοπαρεμβατισμού, αυτού που χαντάκωσε τα ελληνικά ΑΕΙ.

Είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η ΠΟΣΔΕΠ είδε επιτέλους τα φαινόμενα βίας στα ελληνικά πανεπιστήμια και διαπίστωσε ότι «το πανεπιστήμιο είναι υπόθεση των ανθρώπων του και κυρίως των ακαδημαϊκών λειτουργών».

Η «Αγωνιστική Συνεργασία Πανεπιστημιακών Αιγαίου» δεν ανησυχεί για τη στοχοποίηση καθηγητών, αλλά ότι «η επιλογή της καταγγελίας των φοιτητικών κινητοποιήσεων δεν λειτουργεί προς την κατεύθυνση της ενότητας της πανεπιστημιακής κοινότητας».

Μια ομάδα «επαναστατών» από αυτούς που ενδημούν στα ΑΕΙ έβγαλε λίστα προγραφών εκείνων των διδασκόντων που αντιστάθηκαν -ρητορικώς έστω- στην παρανομία τους.

Oι φοιτητοπατέρες συγκρότησαν με την ανοχή όλων μας (αλλά πρωτίστως της πολιτείας και των ακαδημαϊκών αρχών) ένα παρακράτος εντός των ΑΕΙ.

Οταν λαλούν τρία υπουργεία, φυσικό είναι να αργούν οι μαθητές να δουν βιβλία.

Μια ομάδα ανένταχτων και οργανωμένων μόνο μέσω Διαδικτύου φοιτητών, βγάζει γλώσσα στους φοιτητοπατέρες και στις παρέες τους, που ονομάζονται «παρατάξεις».

Αν έπρεπε να αλλάξει ο τρόπος διοίκησης των πανεπιστημίων είναι γιατί πρέπει να υπάρξει διοίκηση των πανεπιστημίων.

Aν οι πρυτάνεις μας ξόδευαν τον μισό χρόνο στην εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων από αυτόν που ξοδεύουν για να υπερασπιστούν την υπάρχουσα κατάσταση, τα ελληνικά ΑΕΙ θα ήταν πολλές βαθμίδες πάνω στις διεθνείς κατατάξεις.

Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής δεν προέρχεται από το άγχος της επιβίωσης, γεννάται από το έλλειμμα ευκαιριών που νιώθουν ότι έχουν κάποιοι άνθρωποι.

Η αξιολόγηση των ΑΕΙ είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Γίνεται παντού, αλλά μόνο στην Ελλάδα ξεσηκώνει τόσες γκρίνιες.

Στην λογική του «πάρε τα λεφτά και τρέχα» γίνεται και η συζήτηση για την αλλαγή του πλαισίου διοίκησης των ΑΕΙ.

Η πλειονότητα των Ελλήνων πρυτάνεων υποστηρίζει ότι τα χείριστα ελληνικά πανεπιστήμια θα γίνουν χειρότερα αν τα αλλάξουμε.

Η αποκέντρωση στην παιδεία χρειάζεται την ευθύνη της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά και την τιμωρία για την έλλειψή της.

«Μία μόνη, αλλά πολύ μεγάλη υπηρεσία μπορεί να προσφέρει το Πανεπιστήμιο στο έθνος: να είναι καλό Πανεπιστήμιο».

Τη διαχρονική αποτυχία των δασκάλων και διακόνων του ορθού λόγου πληρώνουμε σήμερα. Το έλλειμμα παιδείας που μάς οδήγησε ώς εδώ και πιστοποιήθηκε προχθές στα Προπύλαια.

Το άσυλο δεν προστατεύει πια την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Προστατεύει μόνο τους αλήτες που διαφεντεύουν τα ΑΕΙ και απειλούν ακόμη και 84χρονους σεβάσμιους καθηγητές.