Κανένα από τα δύο κόμματα δεν προέβαλε στον ελληνικό λαό την δική του εκδοχή για το αναθεωρημένο «άρθρο 16».

Δεν υπάρχει λόγος να δαπανάμε 1,5 εκατομμύριο ευρώ την ημέρα στην «Ολυμπιακή», όταν δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε τους δασκάλους.

Ενώ όλος ο κόσμος συζητά για την Παιδεία, εμείς κολλήσαμε στη γεωγραφία. Αντί να συζητάμε την αποκέντρωση, καβγαδίζουμε για το ποιο μοντέλο συγκέντρωσης είναι καλύτερο.

Η αξιολόγηση όσων θέλουν να σπουδάσουν είναι αναγκαία. Το ερώτημα είναι ποιος θέτει τα κριτήρια της αξιολόγησης.

Υπάρχει κανένας λόγος εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, αν αυτή δεν αφορά την γνώση;

Ενα παλιό ρητό στην πληροφορική λέει: «Αν όλα αποτύχουν, ανοίξτε το εγχειρίδιο χρήσης». Σε μας που στην παιδεία χρόνια τώρα όλα αποτυγχάνουν, γιατί δεν δοκιμάζουμε να κάνουμε ό,τι και στο εξωτερικό;

Το πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι αν η εκπαίδευση μπορεί να γίνει όχημα κοινωνικής κινητικότητας. Όχι από πάνω προς τα κάτω, αλλά απο κάτω προς τα πάνω...

Η αξιολόγηση, παρά τα θρυλούμενα, δεν είναι πρωτίστως μέθοδος επιβράβευσης ή τιμωρίας. Είναι κυρίως διαδικασία χαρτογράφησης των προβλημάτων.

Τα ελληνικά ακαδημαϊκά ιδρύματα παράγουν πληθωριστικά πτυχία, τα οποία δεν αντικατοπτρίζουν καμιά πραγματική αξία.

Είναι καλός, άγιος και δημοκρατικός ο διάλογος. Με την προϋπόθεση ότι όλοι οι διαλεγόμενοι μιλούν την ίδια γλώσσα.

Με αριστερά λόγια χτίζονται φαντασιακά ανώγια και κατώγια. Η δημόσια και χωρίς αποκλεισμούς Παιδεία θέλει λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά.

Αυτό που αναδεικνύουν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι ότι, σε επίπεδο εκπροσώπησης, εμφανίζεται μια γενιά αντίγραφο των γονιών της.

Ο πρόεδρος του «Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας» (ΕΣΥΠ), επιστήμων ων και ουχί πολιτικός, είπε τα πράγματα με το όνομά τους.

Δεν υποκινούνται οι φοιτητές. Τα πράγματα είναι χειρότερα: χρησιμοποιούνται...

Η κυβέρνηση θέλησε να κάνει το σωστό στην Παιδεία αλλά χωρίς να το μάθει κανείς, ειδικά τα αντιδραστικά σχήματα που διαφεντεύουν τα ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Το μεγαλύτερο όφελος από την μείωση του κρατικού τομέα είναι πως θα μειωθούν τα εμφράγματα στο κέντρο της Αθήνας.

Κανονικά, οι πανεπιστημιακοί έπρεπε να πρωτοστατούν στους αγώνες για την ίδρυση μη κερδοσκοπικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Η συζήτηση πρέπει να μετατοπιστεί από τη μελλοντική καμπούρα των «μη κρατικών ΑΕΙ» στην παρούσα αναπηρία των δημόσιων ΑΕΙ.

Πριν από τα δίδακτρα υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να εισαχθεί ο ανταγωνισμός στην ανώτατη εκπαίδευση. Τα κουπόνια...

Βρίθει παραλογισμών η ελληνική νομοθεσία, ώστε αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει κάποιος που πραγματικά βουλεύεται στην Πλατεία Συντάγματος.