Το πρόβλημα των πανεπιστήμιων δεν είναι πρωτίστως πρόβλημα νόμων. Είναι κυρίως αποτέλεσμα ενός ριζωμένου παραλογισμού.

Αν εμφιλοχωρήσει στη συζήτηση ένα φανταστικό στοιχείο, όσα πραγματικά επιχειρήματα κι αν προστεθούν, πραγματικό αποτέλεσμα δεν προκύπτει.

Το πρώτο μάθημα των καταλήψεων είναι ότι οποιοσδήποτε μπορεί να παραβαίνει τον νόμο ατιμώρητα.

Δεν υπάρχει κανείς κίνδυνος από την ελευθερία ίδρυσης μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ. Δεν υπάρχει καν κίνδυνος από την ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ο μόνος κίνδυνος είναι η πλήρης απαξίωση των δημόσιων ΑΕΙ.

Η κυβέρνηση θα ολοκληρώσει την νίκη της έναντι των μαξιμαλιστικών διεκδικήσεων των δασκάλων με μια γενναιόψυχη πρωτοβουλία.

Κανένα από τα δύο κόμματα δεν προέβαλε στον ελληνικό λαό την δική του εκδοχή για το αναθεωρημένο «άρθρο 16».

Δεν υπάρχει λόγος να δαπανάμε 1,5 εκατομμύριο ευρώ την ημέρα στην «Ολυμπιακή», όταν δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε τους δασκάλους.

Ενώ όλος ο κόσμος συζητά για την Παιδεία, εμείς κολλήσαμε στη γεωγραφία. Αντί να συζητάμε την αποκέντρωση, καβγαδίζουμε για το ποιο μοντέλο συγκέντρωσης είναι καλύτερο.

Η αξιολόγηση όσων θέλουν να σπουδάσουν είναι αναγκαία. Το ερώτημα είναι ποιος θέτει τα κριτήρια της αξιολόγησης.

Υπάρχει κανένας λόγος εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, αν αυτή δεν αφορά την γνώση;

Ενα παλιό ρητό στην πληροφορική λέει: «Αν όλα αποτύχουν, ανοίξτε το εγχειρίδιο χρήσης». Σε μας που στην παιδεία χρόνια τώρα όλα αποτυγχάνουν, γιατί δεν δοκιμάζουμε να κάνουμε ό,τι και στο εξωτερικό;

Το πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι αν η εκπαίδευση μπορεί να γίνει όχημα κοινωνικής κινητικότητας. Όχι από πάνω προς τα κάτω, αλλά απο κάτω προς τα πάνω...

Η αξιολόγηση, παρά τα θρυλούμενα, δεν είναι πρωτίστως μέθοδος επιβράβευσης ή τιμωρίας. Είναι κυρίως διαδικασία χαρτογράφησης των προβλημάτων.

Τα ελληνικά ακαδημαϊκά ιδρύματα παράγουν πληθωριστικά πτυχία, τα οποία δεν αντικατοπτρίζουν καμιά πραγματική αξία.

Είναι καλός, άγιος και δημοκρατικός ο διάλογος. Με την προϋπόθεση ότι όλοι οι διαλεγόμενοι μιλούν την ίδια γλώσσα.

Με αριστερά λόγια χτίζονται φαντασιακά ανώγια και κατώγια. Η δημόσια και χωρίς αποκλεισμούς Παιδεία θέλει λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά.

Αυτό που αναδεικνύουν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι ότι, σε επίπεδο εκπροσώπησης, εμφανίζεται μια γενιά αντίγραφο των γονιών της.

Ο πρόεδρος του «Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας» (ΕΣΥΠ), επιστήμων ων και ουχί πολιτικός, είπε τα πράγματα με το όνομά τους.

Δεν υποκινούνται οι φοιτητές. Τα πράγματα είναι χειρότερα: χρησιμοποιούνται...

Η κυβέρνηση θέλησε να κάνει το σωστό στην Παιδεία αλλά χωρίς να το μάθει κανείς, ειδικά τα αντιδραστικά σχήματα που διαφεντεύουν τα ΑΕΙ και ΤΕΙ.