Στην Ελλάδα η βία διαχύθηκε πρώτα στον λόγο και μετά στους δρόμους. Κάθε κακό ή κάθε θεωρούμενο κακό χαρακτηρίζεται βία.

Δίχως τάξη ακόμη και η επανάσταση εκφυλίζεται σε «υπερεπανάσταση»...

Η επιβολή της επιθυμίας του ενός επί της επιθυμίας του άλλου λέγεται βιασμός. Ασχετα αν ο βιαστής θέλει να πιστεύει ότι είναι «ανθός της ζωής».

Mία από τις «πλαστές επιθυμίες» των Αθηναίων είναι να μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς ταλαιπωρία.

H χιλιοπαιγμένη άρνηση για έργα υποδομής με βάση το ιστορικό ενδιαφέρον ενός τόπου, όταν μάλιστα αυτός ο τόπος έχει βουλιάξει από τα μικρά ιδιωτικά συμφέροντα, δεν πείθει πλέον...

Iσως η ΔΟΕ θα πρέπει να ξεκινήσει ένα νέο είδος ελέγχων. Να ψάχνει για ψηφιακό ντόπινγκ των τελετών έναρξης.

Ας δεχθούμε ότι «όταν ο πολιτισμός γίνεται εμπόρευμα», χάνουμε κάποιους Ιψεν και Ντοστογιέφσκι. Ενα πράγμα δεν χάνουμε: τα λογικά μας. Διότι το εμπόρευμα προϋποθέτει πωλητές κι αγοραστές, ενώ η διαπλοκή προϋποθέτει πωλητές και κράτος.

Στη βιβλιοπαραγωγή βλέπουμε τον απόλυτο και παράλογο κύκλο του κρατισμού. Το κράτος χρηματοδοτεί υπό τη μορφή υποτροφίας την παραγωγή της γνώσης, το κράτος αγοράζει το προϊόν υπό τη μορφή βιβλίου.

Πολλοί βγαίνουν κερδισμένοι από την επιδρομή της ΕΛ.ΑΣ. στον εκθεσιακό χώρο που φιλοξενούσε το Art Athina.

Γιατί το κοινό έτρεξε να δει τους «300», υπηρέτες του Μπους, παρά τις προειδοποιήσεις των αντιιμπεριαλιστών;

Υπάρχει μια θεμελιώδης αντίφαση μεταξύ επιδότησης και πρωτοποριακής τέχνης, αντίφαση η οποία εδράζεται στον δημοκρατικό κανόνα.

Όλοι έχουν το δικαίωμα να σατιρίζουν τα πάντα. Όλοι επίσης έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται για την σάτιρα οποιουδήποτε πράγματος.

Είναι διάχυτη η αντίληψη η στήριξη ευγενών προσπαθειών, η ενίσχυση της τέχνης, πρέπει να περνά μόνο κι αποκλειστικά από το κράτος.

Γιατί καλείται και πάλι ο μπαρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά να πληρώσει για ένα θέατρο την ύπαρξη του οποίου πιθανότατα αγνοεί;

Το κράτος αντί μοιράζει όλα τα λεφτά στους δημιουργούς πρέπει να δημιουργήσει υποδομές για την αγορά της τέχνης.

Το επιχείρημα ότι η κρατική επιδότηση θα ενισχύσει τις πρωτοπορίες είναι έωλο. Η κρατική επιδότηση δεν κάνει καλό. Δυστυχώς δεν είναι καν ουδέτερη. Κάνει κακό.

Η αισθητική ρύπανση των δημοσίων χώρων έχει πολιτική προϊστορία. Ξεκίνησε ως ελευθερία του λόγου για να καταλήξει στη χυδαιότητα.

Την περασμένη δεκαετία άνοιξαν πολλές και έγιναν σφοδρές συζητήσεις για πλείστα όσα θέματα. Τώρα επικρατεί νηνεμία μετά την καταιγίδα. Ούτε ένας καβγάς της προκοπής δεν στήθηκε με αφορμή την «Eurovision».

Το άσχημο στην Ελλάδα δεν είναι ότι υπάρχει αυτή η υποκριτική σεμνοτυφία σε ένα κομμάτι των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Το βασικό πρόβλημα είναι πως οι αντιστάσεις εκείνων, που λαμβάνουν τις αποφάσεις για να λογοκρίνουν, είναι μηδαμινές.

Ποιος είναι και ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της παράδοσης στην ελληνική κοινωνία και μέχρι που φτάνει ο σεβασμός της παράδοσης;