Είναι εντυπωσιακή η εμμονή των ιεραρχών να ασχολούνται με το σεξ των άλλων, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι το έχουν απαρνηθεί.

Το μόνο που απομένει από τον «χωρισμό κράτους-εκκλησίας» είναι τα παχιά λόγια για να κρύψουν την προχειρότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει όλα τα θέματα.

Με εντελώς πρόχειρο τρόπο άνοιξε και το κεφάλαιο των σχέσεων Κράτους - Εκκλησίας η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η λειτουργική ουδετερότητα του Συντάγματος δεν περίμενε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να κατοχυρωθεί. Ζητούμενο ήταν μόνο σε συμβολικό επίπεδο. Ο κ. Τσίπρας ούτε καν αυτό κατάφερε...

Αδίκως διαμαρτύρεται η Ιερά Σύνοδος, για το οργανόγραμμα του υπουργείου Παιδείας και (φευ) Θρησκευμάτων.

Έχει δίκιο ο Β. Τσιάρτας: Αφύσικος ο γάμος ομόλφυλων. Αλλά σάμπως των ετερόφυλων είναι φυσιολογικός;

Τρία μνημόνια μετά, η παλαιοκομματική πρακτική των φορολογικών εξαιρέσεων προς άγραν ψήφων ζει και βασιλεύει.

«Η Εκκλησία συναποφασίζει με την πολιτεία διά θέματα αφορώντα εις αυτήν... Τούτο πλέον αποτελεί ένα κεκτημένο για την Εκκλησία μας.»

Ένα αιώνα και 11 χρόνια μετά, αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα ακόμη δεν υπάρχει...

Δεν είναι προβληματικός άνθρωπος ο κ. Νίκος Φίλης. Είναι πολιτικός που δημιουργεί προβλήματα χωρίς λόγο.

Οι ιεράρχες φέρονται σαν δημόσιοι υπάλληλοι που σπρώχνουν τη δουλειά τους στον προϊστάμενο για να μην πολυσκοτίζονται οι ίδιοι.

Σε μια δημοκρατία μόνο οι απαγορεύσεις του κράτους χρειάζονται αιτιολόγηση.

Tα σημερινά Θρησκευτικά παραμένουν ένας επιβλαβής αναχρονισμός της παιδείας μας.

Το χουντικό Σύνταγμα του 1968 και ουχί το δημοκρατικό του 1974 αναφέρει τα περί ελληνοχριστιανικής παιδείας.

Πίσω από την επαναστατική ρητορεία δεν υπάρχει προοδευτική πολιτική, η οποία αφενός σέβεται την τεράστια συμβολή της Ορθοδοξίας στη διαμόρφωση του νεοελληνικού πολιτισμού και αφετέρου ξεκαθαρίζει ότι «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».

Τα ονόματα των δρόμων, τα τμήματα του ΑΠΘ, η εξωτερική πολιτική είναι αρμοδιότητες όσων δημοκρατικά εκλέγονται από τον ελληνικό λαό, κι όχι κάποιου μητροπολίτη.

Αν το καλοσκεφτούμε και η μη-πίστη, πίστη είναι, επομένως χρήζει του ίδιου σεβασμού...

Η νεωτερικότητα έκανε πράξη τη διδαχή του Ιησού: «Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».

Θα ήταν θεμιτό να αποφασίσει η πλειοψηφία τον υποχρεωτικό γάμο των ανώτερων κληρικών, αφού, όπως θα έλεγε και ο Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμος, η «αγαμία δεν απαντάται πουθενά στο ζωικό βασίλειο»;

Η πρόταση του κ. Κουράκη (για να ακριβολογούμε δεν είναι ακριβώς δική του· αυτή η πρακτική εφαρμόζεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης) μπορεί να είναι μια αφορμή για έναν ευρύτερο διάλογο σχετικά με τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας.