Η προανακριτική επιτροπή παράγει δίκαιο στο θέμα των «προστατευόμενων μαρτύρων» και γι' αυτό πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτική.

Μπορεί μια «αστοιχείωτη»  δίωξη να ικανοποιεί το θυμικό κάποιων ή τη δίκαιη οργή των αστυνομικών υπαλλήλων για όσα υπέστησαν, αλλά ένα κράτος δικαίου δεν μπορεί να λειτουργεί έτσι.

Πώς ελέγχονται τα πεπραγμένα ενός δημοσίου λειτουργού, αν μπορεί να τα σφραγίζει με τη λέξη «Εμπιστευτικό» και να απειλεί όποιον τα αποκαλύψει με έναν σκασμό άρθρων του Ποινικού Κώδικα;

Χωρίς το πρώτο φίλτρο των εισαγγελικών αρχών, δημιουργείται η «κακή σχέση της ελληνικής Δικαιοσύνης με τον χρόνο».

Στην Κουμουνδούρου τα έχουν χαμένα. Εξ ου και οι παλινωδίες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.

Συνέχεια

Η μόνη σταθερά της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν ο (ελαφρώς τροποποιημένος) γκραουτσομαρξικός σαρκασμός: «Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν δεν μας συμφέρουν, έχουμε κι άλλες».

H δικαστική εξουσία δεν μπορεί να μοιράζει χρήματα που η εκτελεστική δεν έχει.

Σύμφωνα με τον νέο νόμο, όταν ο πρωθυπουργός ή οι υπουργοί προσβάλλουν το τεκμήριο αθωότητας κάποιου, οι φορολογούμενοι θα πληρώνουν την αποζημίωση.

Η δίκη για ένα ένα ακίνητο είχε ξεκινήσει το 1964 και έληξε αμετάκλητα το 2008, και το 2019 εκδικάστηκαν οι δικηγορικές αμοιβές!

Το προνόμιο των υπουργών να διορίζουν τους προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων δημιουργεί την υποχρέωση να μην κρίνουν τις αποφάσεις των δικαστών.

Το καθήκον της δικαστικής εξουσίας είναι να ελέγχει την εκτελεστική στο σκέλος της παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων. Οχι να την ελέγχει αν κάνει πρόχειρα ή καλά τη δουλειά της.