Το πρόβλημα και των τριών μνημονίων ήταν ότι ισχυροί κομματικοσυνδικαλιστικοί παράγοντες φρέναραν κάθε διαρθρωτική αλλαγή μέχρις ότου γινόταν αναγκαστική η περικοπή των εισοδημάτων όλων των πολιτών.

Συνέχεια

Οι συνδικαλιστές κάνουν πορείες για να ξορκίσουν την κρίση και να βρέξει λεφτά. Αλλά με την κάνουλα των δανεικών κλειστή, οι νεροποντές είναι πιο πιθανές από τις αυξήσεις.

Οταν νόμος είναι το δίκιο όποιου διαμαρτύρεται, είναι λογικό να αρνούνται και οι 62 υπάλληλοι της ΔΕΗ να μετατεθούν δεδομένου ότι οι μονάδες που «εργάζονται» είναι κλειστές!

Στην Ελλάδα κυριάρχησε ο «αμυντικός συνδικαλισμός», ένας συνδικαλισμός που στοχεύει μόνο στο κράτος και στα προνόμια που μπορεί αυτό βραχυπρόθεσμα να προσφέρει σε κάποιες επαγγελματικές ομάδες, εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.

Αφού ήταν ενάντια στις πολιτικές παρεμβάσεις γιατί απεργούν κατά της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων;

Είναι εκπληκτικό ότι το τελετουργικό των γενικών απεργιών (2-3 γίνονται κάθε χρόνο) είναι σαν τη Θεία Λειτουργία. Δεν αλλάζει σχεδόν στο παραμικρό.

Δεν θα βγούμε από την κρίση αν και οι κοινωνικές ηγεσίες δεν αντιληφθούν την πραγματικότητα.

... και την παλάμη ανοιγμένη!

Συγκεντρώσεις με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά των αγώνων της μεταπολίτευσης.

Στην Ελλάδα ακόμη και στους αγώνες υπάρχει έλλειμμα οργάνωσης και πλεόνασμα μαγκιάς.

Ο βαθύς παραλογισμός με τον οποίο μπόλιασε κάθε οργανωμένο θύλακα της κοινωνίας ο ανερμάτιστος αριστερισμός.

Μήπως ο πολιτικός στόχος του κομματικοεξαρτημένου συνδικαλισμού τελικώς στρέφεται κατά εκείνων που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί;

Οι δημόσιες μεταφορές, η λαθρεπιβίβαση, οι άνεργοι και τα συνδικάτα.

Σε κάθε πορεία, όλα είναι τα ίδια...

Σ’ αυτή τη χώρα πλεονάζουν τα παχιά αριστερά λόγια και σπανίζουν οι επιτυχημένες συνεργατικές προσπάθειες.

Εχει γίνει πεποίθηση ότι όποιος δηλώνει συνδικαλιστής και πολύ περισσότερο αριστερός μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

Δυστυχώς οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα είναι ευεπίφοροι στην αδράνεια περισσότερο και από τους πολιτικούς.

Είναι θλιβερό το γεγονός ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πνίγηκε στα λύματα του συντεχνιασμού.

«Η κυβέρνηση, απέναντι στους παράνομους “ασθενείς-αδειούχους-απεργούς” του μετρό, επέλεξε, προχωρώντας στην εφαρμογή του μέτρου της επίταξης υπηρεσιών, να δράσει "εξόχως" παράνομα».