Τι μπορεί, λοιπόν, να πει κάποιος για ένα συνδικαλιστικό κίνημα που ταλαιπωρεί εκατομμύρια ανθρώπους με δύο απανωτές πανελλαδικές απεργίες, και από τις οποίες όχι μόνο δεν έχει κέρδος, αλλά ζημιώνεται αφού συμμετέχουν όλο και λιγότεροι;
Στο τέλος της ημέρας, ουδείς γνωρίζει ποιοι απήργησαν και γιατί· απλώς σιχτιρίζουν για την ταλαιπωρία που υπέστησαν.
Μια απεργία μπορεί να αποφασιστεί σε γενική συνέλευση που συμμετέχει το 20% (όχι των εργαζομένων, αλλά) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών.
Τι σημαίνει κοινωνικός εταίρος; Κάτι που δίνει μεγαλύτερη επιρροή (με το αζημίωτο, φυσικά) στη λήψη κυβερνητικών αποφάσεων, ενισχύει κάποιους στο εσωτερικό παίγνιο.
Aυτοί που θα άλλαζαν την Ευρώπη ούτε μία υπουργική απόφαση δεν μπορούν να βγάλουν στην ώρα της.
Το συνδικάτο εργαζομένων του ΟΑΣΑ (164 εκατ. ευρώ ζημίες) φοβούνται ότι οι οδηγοί θα γίνουν «πολυμηχανήματα» αν ελέγχουν τα εισητήρια όσων μπαίνουν από την μπροστινή είσοδο.
Το κακό του λαϊκισμού δεν είναι μόνο ότι κοροϊδεύει τον κόσμο. Είναι πως αποτρέπει τη σταδιακή μετάβαση σε έναν αναγκαίο εκσυγχρονισμό.
Το πρόβλημα και των τριών μνημονίων ήταν ότι ισχυροί κομματικοσυνδικαλιστικοί παράγοντες φρέναραν κάθε διαρθρωτική αλλαγή μέχρις ότου γινόταν αναγκαστική η περικοπή των εισοδημάτων όλων των πολιτών.
Οι συνδικαλιστές κάνουν πορείες για να ξορκίσουν την κρίση και να βρέξει λεφτά. Αλλά με την κάνουλα των δανεικών κλειστή, οι νεροποντές είναι πιο πιθανές από τις αυξήσεις.
Οταν νόμος είναι το δίκιο όποιου διαμαρτύρεται, είναι λογικό να αρνούνται και οι 62 υπάλληλοι της ΔΕΗ να μετατεθούν δεδομένου ότι οι μονάδες που «εργάζονται» είναι κλειστές!
Στην Ελλάδα κυριάρχησε ο «αμυντικός συνδικαλισμός», ένας συνδικαλισμός που στοχεύει μόνο στο κράτος και στα προνόμια που μπορεί αυτό βραχυπρόθεσμα να προσφέρει σε κάποιες επαγγελματικές ομάδες, εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.
Αφού ήταν ενάντια στις πολιτικές παρεμβάσεις γιατί απεργούν κατά της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων;
Είναι εκπληκτικό ότι το τελετουργικό των γενικών απεργιών (2-3 γίνονται κάθε χρόνο) είναι σαν τη Θεία Λειτουργία. Δεν αλλάζει σχεδόν στο παραμικρό.
Δεν θα βγούμε από την κρίση αν και οι κοινωνικές ηγεσίες δεν αντιληφθούν την πραγματικότητα.
... και την παλάμη ανοιγμένη!
Συγκεντρώσεις με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά των αγώνων της μεταπολίτευσης.
Στην Ελλάδα ακόμη και στους αγώνες υπάρχει έλλειμμα οργάνωσης και πλεόνασμα μαγκιάς.
Ο βαθύς παραλογισμός με τον οποίο μπόλιασε κάθε οργανωμένο θύλακα της κοινωνίας ο ανερμάτιστος αριστερισμός.
Μήπως ο πολιτικός στόχος του κομματικοεξαρτημένου συνδικαλισμού τελικώς στρέφεται κατά εκείνων που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί;
Οι δημόσιες μεταφορές, η λαθρεπιβίβαση, οι άνεργοι και τα συνδικάτα.