Το περίεργο είναι ότι ουδείς από τους εθναμύντορες ανησυχεί για το πιθανό «ξεπούλημα» του κυπριακού πλούτου στους Ρώσους.

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν έγινε σε κοινωνικό και ιδεολογικό κενό.

Τελικώς «Δημοκρατία είναι εκείνο το πολίτευμα που εξασφαλίζει πως δεν θα κυβερνηθούμε από ανθρώπους καλύτερους από ό,τι μας αξίζουν»

Η μεταπολίτευση κατέρρευσε μαζί με τις καλές εκδοχές της. Οι νέοι απελευθερώθηκαν απ’ όλα τα ταμπού της. Καταδίκασαν μεν τον δικομματισμό, αλλά δεν είχαν και πρόβλημα να ψηφίσουν αντιδημοκρατικά.

Η είσοδος της «Χρυσής Αυγής» στο κοινοβούλιο είναι η τελυταία ήττα της μεταπολίτευσης.

Θέλουμε να εφαρμόζεται ο νόμος καθολικά, ανεξαρτήτως του πόσο ισχυρός και προβεβλημένος είναι κάποιος;

Δεν ξέρουμε πώς αποτιμά τη συμμετοχή του στην πολιτική ο κ. Μίκης Θεοδωράκης, όταν συμμετείχε σε μια κυβέρνηση, η οποία έκανε τις περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ή «ξεπουλήματα» που θα έλεγε με την τωρινή του φρασεολογία.

Ο πολιτικός κλαυθμός για μια ανώνυμη εταιρία ποδοσφαίρου.

Οι απόψεις ουδέποτε πρέπει να ειναι σεβαστές. Τα πρόσωπα πάντα.

Ένας βουλευτής του Λά.Ο.Σ. κάνει την επανάστασή ...καπνίζοντας.

Το δάχτυλο στο γερμανικό περιοδικό Focus απείλησε να προκαλέσει διπλωματική κρίση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.

Η χώρα θα ζήσει το «πάρτι» του υπονοούμενου...

Στην Ελλάδα οι αστικοί μύθοι που έχουν το μεγαλύτερο σουξέ είναι πολιτικοί. Φτιάχνονται κι εξαπλώνονται ανάλογα με τις φοβίες του πληθυσμού.

Η ιστορία δεν φτιάχνεται από το ένα μεγάλο πράγμα μετά το άλλο. Συσσωρεύεται σαν σκόνη δισεκατομμυρίων μικρών συμβάντων και αποφάσεων.

Aν ποτέ γίνει γλωσσολογική ανάλυση όσων λένε οι πολιτικοί και μετρηθούν οι λέξεις που εκστομίζουν είναι σίγουρο ότι το «κάποιος» (σε όλα τα γένη και όλες τις πτώσεις) θα βρίσκεται στο τοπ 10 σε ό,τι αφορά τη συχνότητα εκφοράς του.

O αρχηγός του ΛΑΟΣ δεν είναι καν ακραίος. Είναι βαθύτατα λαϊκιστής: Θα πει ή θα γράψει οτιδήποτε μπορεί να χαϊδέψει τα αυτιά των ακροατών ή των αναγνωστών του.

O ΛΑΟΣ δεν ζει πολιτικά με τις δικές του απόψεις. Τρέφεται από τα κουφάρια των «ψηφοθηραμάτων» που άφησαν πίσω τους, σαν χόρτασαν οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις.

Στον ασπρόμαυρο κόσμο του λαϊκισμού, το δίλημμα «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» είναι υπαρκτό.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του λαϊκισμού είναι ότι πνίγει την πολιτική στον ηθικό χυλό που παράγει.

Ο λαϊκισμός διαπιστώνει τα προβλήματα αλλά ποτέ δεν προτείνει λύσεις. Απλώς δείχνει ενόχους.