---

Είδαμε όλοι τον πρωθυπουργό κ. Σημίτη να δέχεται τους πολιτικούς αρχηγούς για να τους ζητήσει να ομοψυχήσουν στα εθνικά θέματα. Κίνηση αργοπορημένη, και λάθος, τουλάχιστον από άποψη προτεραιοτήτων. Ο πρωθυπουργός όφειλε πριν καλέσει τους αρχηγούς κομμάτων, να φωνάξει στο Μέγαρο Μαξίμου τους υπουργούς του και να ζητήσει ότι ζήτησε από τους πολιτικούς αρχηγούς: ομοψυχία! Κι αυτό, διότι το πρόβλημα δεν εδράζεται στο αν ομονοεί η κ. Παπαρήγα στους χειρισμούς της εξωτερικής πολιτικής. Στο κάτω - κάτω της γραφής αντιπολίτευση κάνει και δουλειά της είναι να διαφωνεί. Πρόβλημα υπάρχει όταν άλλα να ποιεί το υπουργείο Εξωτερικών και άλλα να περιμένει το Υπουργείο Εθνικής Aμυνας. Όταν η κυβέρνηση, που εκπροσωπεί τη χώρα διεθνώς, εμφανίζεται με δύο (τουλάχιστον) γραμμές.

Η Τουρκία με ασθενή πρωθυπουργό βρίσκεται σε κυβερνητική κρίση. Ξέρουμε από την ιστορία τι σημαίνει αυτό. Την προηγούμενη φορά που η γείτονα έκανε εξαγωγή της κρίσης, βρεθήκαμε στο αδιέξοδο των Ιμίων. Δεν ήταν όμως μόνο η τουρκική αστάθεια. Όταν ξεκίνησε η ελληνοτουρκική ένταση (Χριστούγεννα του 1995 με το φορτηγό πλοίο που προσάραξε στη βραχονησίδα) το ελληνικό κυβερνών κόμμα βρισκόταν σε κρίση, με τον πρωθυπουργό αδύναμο να κυβερνήσει στο Ωνάσειο. Τώρα η κρίση στο ΠΑΣΟΚ είναι διαφορετική. Οι δελφίνοι μάχονται για την μετά Σημίτη εποχή και καθείς σηκώνει το μπαϊράκι του. Ουδέν πρόβλημα: οι διαδοχές είναι μέσα στο πολιτικό παιγνίδι. Υπάρχει όμως ένα όριο: τα εθνικά μας θέματα. Εκεί η πολιτική της κυβέρνησης πρέπει να είναι συλλογική. Γιατί οι ευθύνες είναι συνολικές...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 29.5.2002