Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και διανόηση είναι η τέχνη του ιδανικού. Όταν αυτά τα δύο αναμειγνύονται σπάνια προκύπτει ένα καλό αποτέλεσμα.

Οι εμπορικές εκθέσεις δεν στήνονται για να έχουν φόντο οι πολιτικοί στις εξαγγελίες των, ούτε ως χώρος περιπάτου του κοινού.

Μήπως, αντί να αναζητούμε την κοινωνία της διάχυτης αρετής, να αφήσουμε τις ιδιοτέλειες των ανθρώπων να ανταγωνιστούν;

Περίεργο πράγμα ο χρόνος! Κανείς δεν ξέρει τι είναι -ούτε καν οι φυσικοί- μόνο που όλοι νιώθουμε την έλλειψή του. Κι όσο περνά ο καιρός τόσο μεγαλύτερη αυτή φαντάζει...

Η άκριτη αφισοκόλληση υπήρξε μια κατάκτηση της Μεταπολίτευσης και, όπως όλα τα πράγματα που απαγορεύτηκαν από τη δικτατορία, ασκήθηκε επί Δημοκρατίας καθ' υπερβολή.

Είναι ευτύχημα που η πολιτική διαδικασία έχει απονευρωθεί επαρκώς από τις εντάσεις του παρελθόντος, αυτές που παρήγαγαν τους γοητευτικούς ηγέτες, αλλά και τους μεγάλους λαοπλάνους.

Ο κοινωνικός έλεγχος διά του Τύπου ή διά των οικολογικών οργανώσεων είναι ο καλύτερος προστάτης του Περιβάλλοντος.

Στον 21ο αιώνα, οι πόλεμοι γίνονται αλλιώς. Μπορεί ακόμη να παρατάσσονται στρατοί, αλλά πολλές φορές η έκβασή τους κρίνεται από «ασύμμετρες επιχειρήσεις».

Η μόνη συζήτηση που μπορεί να έχει νόημα είναι αν μια παρέμβαση στο Περιβάλλον αποδειχθεί μακροπρόθεσμα «αποδοτική» ή «καταστροφική» για τον άνθρωπο.

Η «εθνικογονιδιακή προσέγγιση» των επιτυχιών δεν διδάσκει την αλήθεια στους νέους. Τα παιδιά της Εθνικής μας δούλεψαν, ίδρωσαν, προσπάθησαν, οργανώθηκαν, έκαναν λάθη και τα διόρθωσαν, επέμειναν κι έφτασαν στην κορυφή.

Χρόνο με το χρόνο η Έκθεση φθίνει, μένει εκτός εποχής. Γίνεται ένα κρατικό πανηγύρι, για να βρίσκονται τα στελέχη του κρατικού τομέα.

Σε περιπλεγμένες καταστάσεις και ειδικά όταν τα στοιχεία είναι ανεπαρκή, οι θεωρίες συνωμοσίας θάλλουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις υιοθετείται από πολλούς η πλέον εξωφρενική θεωρία, η οποία συνήθως είναι και η πιο απλή.

Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί δεν είναι «γιατί έπεσε το συγκεκριμένο αεροπλάνο;», αλλά «γιατί πετούσε;»

Ένα χαρακτηριστικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου πρέπει να μας προβληματίσει για την πορεία του ελληνικού αθλητισμού: Ό,τι έλαμψε πέρσι στην Αθήνα απουσιάζει φέτος από το Ελσίνκι

Erratta: O "νόμος του Γκρίσαμ" δεν είναι τελικά του Γκρίσαμ.

Οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου θα έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον εκτός των αγωνιστικών χώρων. Θα είναι ίσως οι πιο πολιτικοί Αγώνες μετά την «Ολυμπιάδα του Βερολίνου» το 1936.

Ο πρωταθλητισμός υποτίθεται ότι χρηματοδοτείται από την Πολιτεία διότι πιστεύουμε (αφελέστατα απ' ότι έδειξαν οι τελευταίες αποκαλύψεις) ότι οι σταρ των σταδίων θα αποτελέσουν θετικό παράδειγμα για τη νέα γενιά.

Ας σταματήσουμε λογαριάζουμε το μέγεθος της χώρας με τον αριθμό των μεταλλίων. Δεν κρίνεται η Ελλάδα από το μετάλλιο του κ. Λεωνίδα Σαμπάνη. Ούτε από το δείγμα των ούρων του.

Μόνο η Ελλάδα και οι πρώην ανατολικές χώρες επένδυσαν τόσα πολλά στον πρωταθλητισμό. Και συναισθηματικά και σε δημόσιο χρήμα...

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι πρώτα αγώνες και μετά πολιτική διαμαρτυρία. Χρήσιμη είναι η δεύτερη, αλλά δεν πρέπει να ακυρώνει το πρώτο. Αλλιώς δεν θα μιλάμε για Αγώνες, θα μιλάμε για διαδήλωση.