Η μεγάλη ηττημένη είναι η κ. Φώφη Γεννηματά. Επέτρεψε στον απερχόμενο πρωθυπουργό να πανηγυρίζει ότι έγινε ο δεύτερος πόλος της πολιτικής ζωής του τόπου.

Για ένα Κίνημα που πέρασε πολλά και τώρα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, η ένταξη του κ. Παναγούλη στα ψηφοδέλτια είναι χειρότερο από έγκλημα. Είναι λάθος.

Οι δύο υπάρχουσες προσεγγίσεις στο ΚΙΝΑΛ έχουν να κάνουν με την εκλογική μηχανική και δεν αφορούν τις αληθινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Σοσιαλδημοκρατία παγκοσμίως.

Η Φώφη Γεννηματά  έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό με τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Είναι η πρώτη πρόεδρος της κεντροαριστεράς που δεν έχει ζήσει στο εξωτερικό.

Τα ψάρια είναι στον γιαλό και τα στελέχη του Κινήματος Αλλαγής έχουν βάλει το τηγάνι στη φωτιά και μελετούν τα καρυκεύματα.

Τρεις διαφορές του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ με την κομμουνιστογενή Αριστερά από την οποία προήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μια ελπίδα έχει μόνο το Κίνημα Αλλαγής για να επιβιώσει: Να επιδείξει υπευθυνότητα.

Πως να συνεργαστεί η κεντροαριστερά με όλους εκείνους που την συκοφαντούσαν και προπηλάκιζαν τα στελέχη της;

Οι δύο υποψήφιοι της κεντροαριστεράς πρέπει να πείσουν ότι είναι κάτι περισσότερο από προϊόντα του κομματικού μηχανισμού.

Η Ελλάδα μάλλον αλλάζει δίχως να κοιτάζει κάποιων την μελαγχολία...

Είναι δύσκολο να γίνει η πολιτική ελκυστική, πρωτίστως επειδή έχει να αντιμετωπίσει όλο και πιο πολύπλοκα θέματα.

 Περισσεύει η χλεύη για την διαδικασία ανάδειξης αρχηγού την ΚεντροΑριστερά.

Κάποιοι μεμψιμοιρούν αδίκως για το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Δυστυχώς, στον χώρο αυτό υπάρχουν περισσότερα γινάτια από πολιτικές προτάσεις.

Προδημοσίευση της αυτοβιογραφίας του Κ. Σημίτη.

Συνέχεια

Ένα ευρύτερο πλέγμα πολιτικής ρητορείας, το οποίο σιγά σιγά μπερδεύει τη σταθερότητα με την ακινησία και -όπως πάει- τη νεκρική ακαμψία.

Οι νέες φοροαπαλλαγές στην εκκλησία είναι ακόμη μια πινελιά στην «κανονικότητα» του πελατειακού κράτους.

Ο κ. Βενιζέλος εμετρήθη σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, βρέθηκε ελλιπής, αλλά δεν αξιολογείται.

Το βασικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ (αλλά και της ΔΗΜΑΡ) είναι ότι υπήρξαν «προοδευτικοί» στα παλιά και παλαιοκομματικοί στα καινούργια.