Ακόμη και τα λεγόμενα «ελευθεριακά» εγχειρήματα εκ των πραγμάτων ενέχουν το σπέρμα του σταλινισμού, του αποκλεισμού των «άλλων».

Δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις για όσα έγιναν κατά την εκκένωση της κατάληψης με ελάχιστα στοιχεία.

Οι εμπρηστές των δασών δεν είναι απλώς «μια κάποια λύσις». Είναι η κατ’ εξοχήν βολική για όλους καταφυγή.

Στην Ελλάδα, με το πυκνό νομοθετικό πλαίσιο, όλα απαγορεύονται. Ισως γι’ αυτό και αρρήτως όλα επιτρέπονται, με τις Αρχές να κάνουν τα στραβά μάτια.

Στην Ελλάδα όσο λιγότερο σεβόμαστε τους νόμους, τόσο περισσότερους νόμους ζητάμε.

Οπως τα παιδιά αποστηθίζουν γεγονότα χωρίς να καταλαβαίνουν ιστορία, έτσι κι εμείς αποστηθίσαμε μόνο αρχινισμένα αντιρατσιστικά και φιλοευρωπαϊκά συνθήματα, δηλαδή μισά.

Υπέρ της απομόνωσης κατρακυλούν οι ημεδαποί, τον ανοιχτό κόσμο προκρίνουν όσοι κατά κανόνα ξέρουν λίγα παραπάνω γράμματα και εξ ορισμού έζησαν περισσότερα πράγματα κι έχουν παραστάσεις.

Συνέχεια

Γιατί ο έλεγχος ταυτότητας είναι ταπεινωτική στην Ελλάδα;

Είναι αξίωμα στην οικονομία πως όταν επιδοτείς κάτι μεγιστοποιείς την παραγωγή του. Και ο ελληνικός ανορθολογισμός επιδοτήθηκε πολύ και επί μακρόν.

Αν ψάξουμε τα δυστυχήματα, θα δούμε ότι η «μοίρα» παίζει μικρό ρόλο. Κάποιος, κάπου, κάποτε, αδιαφόρησε για κάτι και έγινε το κακό.

Σε κάθε δημοκρατική Πολιτεία το δικαίωμα της συνάθροισης είναι απεριόριστο ως προς τον σκοπό, αλλά περιορισμένο χωροταξικώς.

Κάποιοι έχουν αποθαρρυνθεί από την κατάσταση και προτείνουν την αυτοκτονία ως τη λύση στα «δεινά που επιφέρει το Μνημόνιο».

Το καθήκον των συντηρητικών είναι να διογκώνουν τους κινδύνους για το μέλλον, τόσο πολύ, ώστε να σαπίζει ανενόχλητα το παρόν.

Γενικώς για κάθε λύση έχουμε μια ιδιαιτερότητα. Κι αυτήν προβάλουμε σε κάθε διαπραγμάτευση.

Μήπως η ισότητα και στον σαρκασμό πρέπει να είναι στόχος αντί να προκαλεί αντιδράσεις λόγω της θρυλούμενης γυναικείας αδυναμίας;

«Πόση δόξα, χρήμα και δύναμη πρέπει να αποκτήσει μια γυναίκα πριν μπορέσουμε να την ψέξουμε;»

Το στοίχημα αυτής της χώρας είναι να απελευθερώσει τη νέα γενιά, ώστε αυτή να επιχειρήσει νέους δρόμους που εμείς δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.

Είναι δύσκολη η δουλειά του αστυνομικού στο καμίνι μιας διαδήλωσης. Μακροχρόνια όμως θα γίνει απείρως πιο εύκολη αν η αστυνομία διδάξει λόγω και έργω τη νομιμότητα και τη λογική.

Τίποτε δεν είναι προφανές στην Ελλάδα. Ούτε καν ότι «Και οι αστυνομικοί έχουν μάνες». Τίποτε δεν είναι αυτονόητο. Ούτε καν ότι νόμος είναι αυτό που ψηφίζει η Βουλή.