Είναι απορίας άξιον πώς, με τόση διδαχή περί κοινωνίας, εμφανίζεται τέτοιο μέγεθος γαϊδουριάς ως προς τους πιο ευάλωτους.

Ένα παιδί έχασε τη ζωή του όχι λόγω κάποιας συνωμοσίας, ούτε εξαιτίας της μοίρας, αλλά διότι –όπως γίνεται πάντα στην Ελλάδα– οι νόμοι καταργούνται στον δρόμο.

Η πρωτοβουλία «μεγάλης και γνωστής εφημερίδας η οποία, μπράβο της, κυκλοφόρησε μια μέρα κι έβαλε ως ένθετο το περιοδικό και έδωσε στη “Σχεδία” όλα τα έσοδα εκείνη της ημέρας»

Το «ρεύμα της αμφισβήτησης» (των πάντων και ειδικώς της πολιτικής) απλώθηκε την περασμένη δεκαετία σαν γλίτσα και βρήκε νέα προβλήματα για να εκφραστεί ως δήθεν λύση.

Όπως δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς τα άτομα, έτσι και η κοινωνική ευθύνη δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά το άθροισμα ατομικών συμπεριφορών.

Η κυβέρνηση ευτυχώς ανταποκρίνεται με επάρκεια στη διπλή κρίση που ζούμε και οι αντιπολιτευτικές κορώνες που ακούγονται δεν ξεπερνούν τα όρια του λογικού.

Πως είναι να έχεις μια μίνι προσφυγική δομή στην πολυκατοικία σου...

Αυτό το καρακατσουλιό με τις σιδερένιες κατασκευές της πυρκαγιάς, οι θολές ζελατίνες, που οι αγρότες ντρέπονται να κρεμάσουν στα θερμοκήπιά τους, δεν έχουν καμιά θέση σε μια πόλη που φιλοδοξεί να γίνει διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι.

Το γεγονός ότι μειώνονται οι γεννήσεις είναι πρόβλημα, αλλά αυτό απαιτεί συνολικότερες πολιτικές αντί αναθεμάτων με ψεύτικα στοιχεία.

Ακόμη και τα λεγόμενα «ελευθεριακά» εγχειρήματα εκ των πραγμάτων ενέχουν το σπέρμα του σταλινισμού, του αποκλεισμού των «άλλων».

Δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις για όσα έγιναν κατά την εκκένωση της κατάληψης με ελάχιστα στοιχεία.

Οι εμπρηστές των δασών δεν είναι απλώς «μια κάποια λύσις». Είναι η κατ’ εξοχήν βολική για όλους καταφυγή.

Στην Ελλάδα, με το πυκνό νομοθετικό πλαίσιο, όλα απαγορεύονται. Ισως γι’ αυτό και αρρήτως όλα επιτρέπονται, με τις Αρχές να κάνουν τα στραβά μάτια.