Στις επόμενες γενιές θα κληροδοτήσουμε περί τα 400 δισ. ευρώ χρέος και τοπία. Πολλά τοπία...

Στην εποχή της τηλεργασίας ο διαχωρισμός πρώτης και δεύτερης κατοικίας είναι χωρίς νόημα· ήδη πολλοί μοιράζουν το έτος τους ανάμεσα σε δύο, ασχέτως αν φορολογικώς εμφανίζεται ως κύρια η μία. 

Ο συντελεστής επιβάρυνσης από φόρους και εισφορές για εισοδήματα 60.000-100.000 ευρώ από εργασία φτάνει το 67%!

Ετσι γίνεται τώρα και με την πρόταση της Επιτροπής Πισσαρίδη για την ελληνική οικονομία: ακόμη δεν την είδαν, «νεοφιλελεύθερη» την είπαν.

Σήμερα η οικονομία μας πρέπει να μπει στην ΜΕΘ της ενισχυμένης ζήτησης, λόγω του κορωνοϊού, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα υποκείμενα νοσήματά της.

Με ένα τόσο αγκυλωμένο και γραφειοκρατικό κράτος η οικονομία δεν μπορεί να προσαρμοστεί όπως πρέπει στις ταχύτατες μεταβολές του διεθνούς περιβάλλοντος. 

Θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια τους «Δεν πληρώνω», ακόμη και με όρους ταλαιπωρίας των επιβατών.

«Ξοδεύουμε 2,6 δισ. επιδοτώντας ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις χωρίς να γίνει καμία συζήτηση, καμία ανάλυση κόστους-οφέλους».

Οι φοροαπαλλαγές σε μια οικονομία που έχει γονατίσει από τους φόρους της κρίσης και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι καλοδεχούμενες. Οι μόνιμες, όμως, και ουχί οι εφάπαξ, όταν και αν υπάρχει πλεόνασμα.

Αν και εφόσον υπάρξει υπερπλεόνασμα, σώφρον είναι να προωθηθεί στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ένα κονδύλι που επίσης δεινοπάθησε στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Συνέχεια

Σε μια οικονομία που διψάει για χρήματα, η κυβέρνηση έχει κλειδώσει σε ένα συρτάρι 37 δισ. ευρώ, τα οποία μένουν ανενεργά. 

Δεν είμαστε στο 2009 αλλά, με αυτήν την κυβέρνηση, θα μπορούσαμε εύκολα να γλιστρήσουμε εκεί. Αρκεί να ξεχάσουμε για λίγο –πολύ λίγο!– όλα αυτά που μας οδήγησαν στη λησμονημένη επέτειο του 2010.

Οι ανεμογεννήτριες στην Μακρόνησο.

Η Δικαιοσύνη δεν προστατεύει πια μόνο τους αδύναμους. Προστατεύει ακόμη και την «ακεραιότητα της περιουσίας».

Δυστυχώς, η οικονομία δεν είναι ταρατατζούμ και όμορφα σκηνικά στην Ιθάκη.

Η υγεία μιας οικονομίας δεν μετριέται μόνο από την ιστορική διαδρομή των επιτοκίων της χώρας, αλλά και με τα επιτόκια άλλων χωρών.

Στην Ελλάδα  η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα σαν τραγωδία και ουδέποτε σαν φάρσα.

Συνέχεια

Η οικονομία αγκομαχά και μαζί τα έσοδα του κράτους που ταΐζουν τη φενάκη των κυβερνητικών στελεχών ότι «βγήκαμε από τα μνημόνια κι όλα καλά, όπως παλιά».