Γιατί να μην δοθούν οι μετοχές των κρατικών τραπεζών σε ESM μειώνοντας ισόποσα το χρέος;

Ακόμη και ο χείριστος ιδιώτης δεν θα έβαζε 24,5 δισ. για να πάρει πίσω 15 ή 20 δισ. πριν κλείσει χρόνος!

Εξι χρόνια τώρα η χώρα βυθίζεται στην ύφεση επειδή ακριβώς κατεστημένα συμφέροντα με πολιτικές πλάτες δεν επιτρέπουν σε νέους ανθρώπους να δοκιμάσουν νέες λύσεις στην αγορά.

Το Ευρωκοινοβούλιο χαιρετίζει την επιτυχία της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας να βγουν από το Μνημόνιο, αλλά λυπάται γιατί η Ελλάδα δεν τα κατάφερε.

…που ο υφυπουργός Υποδομών κατήγγειλε ότι υπάρχει, δεν έχει διεύθυνση; Έχουμε κι εμείς κάποια πράγματα να της πούμε.

Στην Ελλάδα της κρίσης, το παλιό δεν λέει να πεθάνει και το νέο πασχίζει να γεννηθεί.

Το δίδυμο πλεόνασμα είναι καλό, αλλά ως προϊόν μόνο λιτότητας δεν είναι βιώσιμο.

Η φορολόγηση του υπάρχοντος πλούτου -όσο αναγκαία κι αν είναι βραχυπρόθεσμα, δηλαδή σε περίοδο κρίσης- δεν είναι βιώσιμη πολιτική μακροπρόθεσμα.

Ακόμη κι αν πάρουμε τα λεφτά της Ελβετίας το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν θα λυθεί.

Η θεωρία περί επιστροφής της Ελλάδος στον «ενάρετο δημοσιονομικό κύκλο» υπονομεύεται και από το σόου «έξοδος στις αγορές».

Γιατί μόνο 70% διαγραφή χρέους και όχι 100% ή (ακόμη καλύτερα) ... 150%;

Μέχρι το Μάρτιο το πρόβλημά μας είναι τα ελλείμματα. Η συζήτηση για το χρέος έπεται...

Για να ξαναμπεί η οικονομία σε τροχιά σταθερής ανάπτυξης, 500-800 χιλιάδες άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά σε σύγκριση με ό,τι έκαναν το 2007.

Το πλεόνασμα, που κερδίσαμε από την επιστροφή των κερδών από τις χώρες της Ευρωζώνης, πρέπει να κατευθυνθεί στο Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων.

Η απαγόρευση των απολύσεων δεν καθυστερεί απλώς τον εκσυγχρονισμό του ιδιωτικού τομέα. Μεταθέτει και το βάρος της προστασίας από το κράτος στην επιχείρηση.

Ο έσχατος λαϊκισμός της χώρας είναι ο αντιμνημονιακός.

Κληροδοτούμε στη νέα γενιά ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και χωρίς τις επενδύσεις που θα βοηθήσουν στην αποπληρωμή του.

Η αναπαραγωγή του χρεοκοπημένου μοντέλου σε χαμηλότερα επίπεδα δημιουργεί νεόπτωχους χωρίς ελπίδα.

Η Ελλάδα δεν ξαναγίνεται «ειδική περίπτωση». Παραμένει τέτοια διότι αναπαράγει τις παθογένειες του παρελθόντος.

Προς το παρόν τουλάχιστον και παρά την κρίση, η Ελλάδα παίρνει και δεν δίνει.