Η χώρα διψά για σοβαρές λύσεις. Πρέπει να έχει πρωθυπουργό που θα μπορεί να σταθεί στα διεθνή φόρα, όπου κρίνονται 240 δισ. ευρώ.

Η νέα κυβέρνηση, αν μη τι άλλο, μπορεί να αποτελέσει και διδακτική προς τον πληθυσμό πράξη: η συνεργασία είναι προτιμότερη από τη μεμονωμένη δράση.

Η χώρα χρειάζεται ένα -έστω μικρής διάρκειας- πολιτικό μορατόριουμ. Να συμμαζέψουμε τη συζήτηση και να συμμαζευτούν κάποια πράγματα.

Οι διαμαρτυρίες της 28^ης Οκτωβρίου βρήκαν τον μαγικό τους συμβολισμό. Το έθνος γιόρταζε το «όχι» κατά των εισβολέων Ιταλών, ενώ ο αστερισμός των καθολικώς διαμαρτυρόμενων το μετέφρασε -με διάφορες ιστορικές προσθαφαιρέσεις- σε «όχι» κατά των χρηματοδοτών Γερμανών.

Αν -όπως λέγεται κυνικά- στόχος και των δύο είναι η καρέκλα ο Γ. Παπανδρέου θυσιάζει 19 μήνες (τυπικά) βέβαιης πρωθυπουργίας και ο Α. Σαμαράς 4 μήνες (τυπικά) πιθανής πρωθυπουργίας. Συνεπώς δεν «φταίνε (εξίσου) και οι δύο».

Είναι δύσκολο να ζητήσει κάποιος ψυχραιμία σε μια κατάσταση που τα πάντα στροβιλίζονται, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Πάντα υπάρχουν χειρότερα απ’ αυτά που ζούμε και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τα πετυχαίνουμε όλα.

Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο σταυροδρόμι της αποδοχής ή απόρριψης του «κουρέματος». Είναι ακόμη στον μονόδρομο της μείωσης των ελλειμμάτων.

Υπό την θολή σκέπη των αγανακτισμένων αρχίζουν και κρύβονται αλλότριες της αγανάκτησης ατζέντες.

Πώς μπορεί να γίνει μια δημοκρατική αναμέτρηση μέσα σ’ αυτό το κλίμα;

Σε μια χώρα όπου όποιος περνάει έξω από ένα υπουργείο μπορεί ανεμπόδιστα να το καταλάβει, κάποιοι είδαν στην κατάσχεση του πανό την απόδειξη ότι ζούμε σε «χούντα».

Μεταρρυθμίσεις που δεν συζητούνται σε βάθος στην κοινωνία, μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν πείσει για την αναγκαιότητά τους είναι μεταρρυθμίσεις που χωλαίνουν στην εφαρμογή.

Αργά αλλά σταθερά, η χώρα βυθίζεται στην κινούμενη άμμο της ανομίας.

Μπουκάροντας στο ΥΕΘΑ οι απόστρατοι απέδειξαν ότι χρειάζονται για την άμυνα της χώρας μας, αρκεί να διδαχθούν προς τα πού βρίσκεται ο εχθρός. Μην, κατά λάθος, αντί να εφορμήσουν εκτός συνόρων, εφορμήσουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει με ελλείμματα κι αυτό δεν είναι θέμα πολιτικής διαπραγμάτευσης ή απολιτικής απόφασης. Θα τα μηδενίσει θέλει, δεν θέλει, ακόμη κι αν 99,9% του λαού ψηφίσει υπέρ της διατήρησής των.

Από την μία υπάρχει «ροπή προς την αμυντική ακινησία, προς διασφάλιση των κεκτημένων... Από την άλλη, βουβή συσσώρευση ενός άμορφου αιτήματος μεταρρυθμίσεων».

Κάθε σύστημα που δεν διορθώνει τις μικρές ατέλειες στην ουσία τους επιτρέπει να διογκωθούν. Και φτάσαμε στα σημερινά χάλια...

Η Ελλάδα βρίσκεται ακριβώς στην περίοδο «κρίσης Παραδείγματος» και στην αναζήτηση μιας νέας θεώρησης των πολιτικών και κοινωνικών πραγμάτων.

Το χειρότερο έλλειμμα που αφήνει η μεταπολίτευση είναι στη λογική.

Χθες, 155 βουλευτές ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη του έθνους να επιβιώσει. Δεν κρύφτηκαν πίσω από τα εύκολα «όχι» ούτε τα περίτεχνα «παρών».

Υπάρχουν οι οπαδοί της δημοκρατικής πίεσης και οι οπαδοί των δυναμικών αντιπαραθέσεων, δηλαδή ο βιότοπος που συντηρεί τα «μπάχαλα».