Αυτό που εμφανίζεται ως πολιτική κρίση της χώρας είναι στη βάση της ιδεολογική σύγχυση. Όλα φαντάζουν αδιέξοδα επειδή το κυρίαρχο Παράδειγμα έφτασε σε αδιέξοδο.

Όταν τα αυτονόητα είναι υπό αίρεση, επόμενο είναι να διαιωνίζεται ο διάλογος επί παντός.

Κάθε πολίτης θα επικροτούσε την κατασκευή υπόγειων πάρκινγκ που θα έλυνε ένα μακροχρόνιο πρόβλημά του. Αρκεί να υπήρχε η εμπιστοσύνη ότι από πάνω θα στηθεί κάτι ανθρώπινο.

O νόμος περί ευθύνης υπουργών πρέπει να αλλάξει και το ακαταδίωκτό τους να τελειώσει. Η αλλαγή, όμως, πρέπει να γίνει με περίσκεψη και αφού ελεγχθούν όλες οι δευτερογενείς επιπτώσεις της.

Η ελληνική ιστορία είναι πλούσια και μεγαλειώδης. Δυστυχώς συρρικνώθηκε για λόγους μιας παρωχημένης εθνικοφροσύνης και γι' αυτό παραμένει άγονη.

Η νομιμότητα, δεν είναι συνάρτηση του πολιτικού κλίματος. Πρέπει να επιβάλλεται ανεξαρτήτως συνθηκών.

Η ανομία τροφοδοτείται από το δόγμα δεν πειράζουμε κανένα, ακόμη και αν σπάει, ακόμη και αν καίει, τροφοδοτείται και από το αντίθετό του: Ξυλοκοπούμε αδιακρίτως και ειδικά τους συλληφθέντες.

Αν μια χώρα θεωρείται δυστυχισμένη επειδή χρειάζεται ήρωες, τότε τι είναι μια χώρα που χρειάζεται ηγέτες;

Πώς γίνεται να είναι ωριμότερος ο λαός των 10.000-100.000 ανθρώπων που κατεβαίνουν στους δρόμους από τα 2-3 εκατομμύρια που ψηφίζουν κάποιο γόνο πολιτικής οικογένειας;

Στην κατάσταση που φτάσαμε ουδείς είναι αθώος. Ειδικά οι γυαλιστεροί της τηλοψίας. Το να φορτώνουμε, όμως, όλη την ενοχή στους πολιτικούς δεν είναι απλώς άηθες. Είναι και αντιπαραγωγικό.

Η διατήρηση της τάξης σε μια δημοκρατική χώρα είναι πολύ ευαίσθητη υπόθεση. Απαιτεί μεγάλη και συνεχή προσπάθεια.

Πόσο διαφορετικός όμως θα ήταν ένας «ψημένος» Καραμανλής που θα είχε διοικήσει τουλάχιστον ένα υπουργείο και θα ήξερε την πολυπλοκότητα της πολιτικής δράσης;

Οι δικοί μας πολιτικοί, δυστυχώς, δεν έχουν ποτέ τον χρόνο να διαβάσουν. Το εξομολογούνται οι ίδιοι κατ' ιδίαν, φαίνεται και από τον δημόσιο λόγο τους.

Tο ερώτημα «έπρεπε να εκτελεστούν οι έξι;» έχει σαφώς αρνητική απάντηση. Αν όμως δεν υπήρχε η θανάτωση και μιλώντας αυστηρώς πολιτικά, το ερώτημα είναι άλλο: «έπρεπε να εκτελεστούν μόνον έξι;».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την επικοινωνιακή διαχείριση της εξεταστικής είναι ότι η απλή, κοινή λογική υφίσταται διαρκείς επιθέσεις και τραύματα.

Ο Ομπάμα είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο, αλλά δεν προέκυψε στο κενό. Ούτε καν από ένα σύστημα σαν της Ελλάδος.

Tο μέγεθος της υπόθεσης Βατοπεδίου αναδεικνύει περισσότερα πράγματα από πιθανή πλάνη υπουργών και σκάνδαλο της κυβέρνησης.

Η διαφθορά φύεται και αναπτύσσεται στα χωράφια της αδιαφάνειας. Υπήρχε πολλή αδιαφάνεια πριν από το 2004, αλλά είχαν γίνει και κάποια μισά, δειλά, χωλά βήματα για τη βελτίωση της κατάστασης. Δυστυχώς πήγαμε πίσω.

Η δημοκρατία δεν απειλείται μόνο από τα τεθωρακισμένα, απειλείται και από τη σταδιακή διάβρωσή της. Σε κάθε μηχανισμό αυτονομούνται γρανάζια του, που δεν απειλούν μεν το πολίτευμα, αλλά το χρησιμοποιούν.

Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του δεν θέλει «να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση». Αφορά τη συνήθη πρακτική των κομμάτων. Κανείς δεν έχει την διάθεση ούτε την τόλμη να αναταράξει το τέλμα. Προτιμούν όλοι να βουλιάξουν σ' αυτό...