Ενα μεγάλο και συγκεντρωτικό κράτος φωνάζει ότι είναι ευκαιρία για διαφθορά. Το εκλογικό σύστημα με τις μεγάλες περιφέρειες αποτελεί κίνητρο για διαφθορά.

Το πρόβλημα στην Ιταλία δεν είναι ότι εμφανίστηκε ο αμφιλεγόμενος Μπερλουσκόνι, είναι ότι δεν εξαφανίστηκαν οι δομές που παρήγαγαν τη διαφθορά.

Υπάρχουν πολλές νάρκες στα δημοψηφίσματα για την κύρωση πολιτικών συμφωνιών.

Σε μια δημοκρατία ότι δεν απαγορεύεται ρητώς, επιτρέπεται. Σε μια δικτατορία ότι δεν επιτρέπεται ρητώς, απαγορεύεται.

Διάφοροι υπουργοί άρχισαν να επιχειρηματολογούν ότι το Σύνταγμα δεν εννοεί αυτά που λέει.

Στην Ευρώπη των 25 το κράτος μεγαλώνει. Δεν μικραίνει όπως θέλουν οι θεωρίες περί του «καταραμένου νεοφιλελευθερισμού».

Η λογική της απαγόρευσης είναι διάχυτη σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Δεν αρέσει στον ΛΑΟΣ να τον αποκαλούν «ακροδεξιό», απειλεί διά δικαστικών μηνύσεων. Δεν αρέσει στις άλλες φοιτητικές παρατάξεις να κατεβαίνει η νεολαία του ΛΑΟΣ σε εκλογές, απαγορεύουν «δημοκρατικά» την κάθοδο του ΦΟΣ στις εκλογές.

Έχουν αλλάξει πολλά στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι οι όροι πολιτικού διαλόγου.

Οι μηνύσεις των Επιμελητηρίων κατά της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δεν είναι επικίνδυνες. Είναι ανόητες...

Σήμερα βιώνουμε μια υπαρκτή κρίση του δικομματισμού και η εξήγησή της αδίκως συρρικνώνεται στις αδυναμίες του κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Αυτό που δημιουργεί μια δημοκρατία είναι αντιτιθέμενα συμφέροντα που αλληλοελέγχονται και ισορροπούν.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι ότι αντιμετωπίζει κρίσεις. Είναι ότι δεν έμαθε από αυτές. Τις αντιμετωπίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετώπισε παρελθούσες κρίσεις: επικοινωνιακά μέχρι να κάτσει ο κουρνιαχτός.

Η προαγωγή της ηθικής σε κορυφαίο αίτημα μιας κοινωνίας (ή ακόμη χειρότερα: ως μοναδικό αίτημα) είναι έκφραση του συντηρητισμού της.

Μπορούμε να προσάψουμε πολλά στον δικομματισμό. Δεν πρέπει, όμως να ξεχνάμε όμως ότι στα χρόνια του η Ελλάδα γνώρισε μια πρωτοφανή για την ιστορία της πολιτική σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη.

Yπάρχει και πολιτική πέρα από την κρατική παρέμβαση. Εκείνη που απελευθερώνει τις επιχειρήσεις να παράγουν και τους πολίτες να δημιουργούν.

Το πολιτικό σύστημα μπήκε στην εποχή των μεγάλων αναταράξεων. Ο κρατικοδίαιτος δικομματισμός τελειώνει. Πρέπει να προετοιμαστούμε για μια περίοδο αστάθειας μέχρι να ξαναμοιραστεί η πολιτική τράπουλα.

Παρά τα όσα, λοιπόν, διακηρύσσει η κυβέρνηση και αυτή η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού τελείωσε. Μέχρι να σωρευτεί απόθεμα εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα γενικότερα, τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει.

Με την υπάρχουσα Εθνική Στατιστική Υπηρεσία δεν ξέρουμε ούτε τι παράγουμε, ούτε πόσοι παράγουν, ούτε τι δαπανάμε, ούτε πού το δαπανάμε.

Τα κόμματα είναι εκφράσεις της κοινωνίας. Οφείλουν να έχουν γυναίκες στα ψηφοδέλτιά τους, αλλά αυτό δεν μπορεί να επιβληθεί νομοθετικά.

Οι Α.Α. είναι διπλά χρήσιμες. Και στους πολίτες (τους οποίους προστατεύει από τις υπερβολές του μεγάλου κράτους), αλλά και στους πολιτικούς. Οι τελευταίοι δεν γίνονται απλώς τίμιοι. Φαίνονται και τίμιοι.