Ωρυόμενος ο πρόεδρος του δημοκρατικού (πάντα) ΔΗΚΚΙ κ. Δημήτρης Τσοβόλας καταγγέλλει τις αρχές του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» για τον ευτελισμό που υπέστη η Δημοκρατία (Παρένθεση: έχετε προσέξει ότι οι πολιτικοί δεν ξευτελίζονται ποτέ; Πάντα η Δημοκρατία την πληρώνει!)

Το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η τυφλή εμπιστοσύνη που δείχνει σε ανθρώπους που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τη θέση τους για να προωθήσουν διάφορες «εξυπηρετήσεις σε φίλους».

Τελικά μόνο ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης έμειναν εντός του θέματος στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Η συζήτηση αφορούσε τη διαφθορά, αλλά η Αριστερά βρήκε βήμα για να (ξανα)πει τον πόνο της.

Με το «έπος του ασυμβίβαστου» διαπιστώθηκε ότι οι βουλευτές μας δεν ξέρουν τι ψηφίζουν. Με την ασυλία μάλλον δεν ξέρουν και γιατί ψηφίζουν, αυτό που ψηφίζουν...

Το ασυμβίβαστο πρέπει να καταργηθεί. Μόνο που πρέπει να γίνει με μια θαρραλέα κίνηση του πολιτικού κόσμου, με συνταγματική αναθεώρηση, κι όχι με δικολαβίστικες ερμηνείες...

Είναι απογοητευτική η εικόνα του ελληνικού κοινοβουλίου σήμερα. Έρημοι κι απρόσωποι οι εκπρόσωποί μας δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Μια από τις ανόητες διατάξεις του νέου μας Συντάγματος είναι εκείνη που αφορά το ασυμβίβαστο των βουλευτών. Καλώς ή κακώς όμως, το Σύνταγμα ψηφίστηκε.

Χρειάζεται να επανεξετασθεί ο χάρτης όλων των παρεχόμενων δημόσιων παροχών στην περιφέρεια. Να εξηγηθεί στους πολίτες ότι τα πολλά νοσοκομεία ισούνται με κανένα πλήρες νοσοκομείο.

Η συζήτηση για τις ποίκιλες αγκυλώσεις της ελληνικής πραγματικότητας ακόμη μια φορά πλατειάζει τόσο πολύ που δεν αποκτά το απαιτούμενο βάθος.

Υπάρχει ένα ισχυρό κι ακραία λαϊκιστικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Πιθανότατα είναι και πλειοψηφικό κι απλώς δεν εκδηλώνεται ως τέτοιο επειδή τα μεγάλα κόμματα λειτουργούν ως νομείς της κρατικής εξουσίας.

Πικρά διδάγματα από μια ταραγμένη τριετία (1964-1967) που έστρωσε το δρόμο στη δικτατορία...

Aν δούμε την ελληνική βιβλιοπαραγωγή θα διαπιστώσουμε πως στην χώρα μας δεν χρειάζεται να αποτύχεις στην πολιτική για να γράψεις ένα βιβλίο. Aντιθέτως, ο μεγάλος αριθμός εκδόσεων που κάνουν οι πολιτικοί δείχνει ότι για να επιτύχεις στην πολιτική μάλλον πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο.

Οι μεταφορικές έννοιες όμως κάποιες φορές αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα και κάποιες άλλες ορίζουν (έστω υποσυνείδητα) συμπεριφορές.

Ένας από τους προσφιλείς νεοελληνικούς μύθους αναφέρεται στις μαγικές επικοινωνιακές ιδιότητες που έχει το ΠΑΣΟΚ...

Φέτος η γιορτή του Πολυτεχνείου ήταν διαφορετική. Είχαμε μια άλλη φωνή προερχόμενη από ανθρώπους που -επειδή δεν τα σπάνε και δεν δολοφονούν- δύσκολα θα γίνουν πρωτοσέλιδα. Ήταν οι συγγενείς των θυμάτων των τρομοκρατικών επιθέσεων

Με δεδομένη την ιδεοληψία ξεκινάμε να βρούμε επιχειρήματα που να την στηρίζουν. Μπορεί να βρούμε πολλά, αλλά θα βρούμε και άλλα που δεν συμβαδίζουν με όσα πιστεύουμε. Αν συμβεί το τελευταίο τότε η πραγματικότητα την έχει άσχημα.

Αυτή η Βουλή θα μείνει στην Ιστορία. Όχι γιατί παρουσίασε κάποιο σημαντικό έργο. Σπάνια βουλεύτηκε για το καλό του Έθνους. Υπήρξε όμως πρωταθλήτρια στο βόλεμα.

Το πρόβλημα που αναδεικνύεται σ' αυτές τις εκλογές δεν είναι ο κ. Καρατζαφέρης, αλλά ο λαϊκισμός του, ο οποίος όμως με διαφορετικά προσωπεία είναι ισχυρός σε όλα τα κόμματα.

Μια κοινωνία που σε κάθε δυσκολία έχει ως πρώτη επιλογή την απαγόρευση, έχει συνολικό πρόβλημα. Είναι ανασφαλής.

O κ. Χρήστος Παπουτσής, δήλωσε σε νεανικό περιοδικό: «Μας ζηλεύουν οι Ευρωπαίοι γιατί δεν καταλαβαίνουν πως γίνεται αυτοί οι τύποι στην Ελλάδα να δουλεύουν όλη μέρα, να διασκεδάζουν και να είναι πάντα κεφάτοι. Δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν».