Όλα τα τραγικά που συμβαίνουν δεν είναι παρά τα συμπτώματα της βαθιάς παθογένειας που ταλανίζει χρόνια τώρα τη χώρα. Οι φούσκες της μεταπολίτευσης σκάνε μία-μία. Οι εμβαλωματικές λύσεις που επιδιώξαμε ως κοινωνία, και τις έκαναν πολιτική οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ απλώς περαίωσαν το έργο τους.

Η ζεύξη του Κόλπου ανακοινώθηκε το 1993. Από τότε Αριστεροί, οικολόγοι και τοπικοί παράγοντες εναντιώθηκαν και κατάφεραν έντεκα χρόνια μετά να θρηνούμε δεκαπεντάχρονα παιδιά. Στο χρονικό των προαναγγελθέντων θανάτων συνοψίζονται όλες οι αγκυλώσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Το μόνιμο άγχος των πολιτικών να διαχειριστούν το βραχυχρόνιο πολιτικό κόστος τους οδηγεί αφενός σε διόγκωση της κρίσης (βλέπε «Σινούκ») και κυρίως δεν τους επιτρέπει να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα στη ρίζα τους.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ όσων συνέβησαν την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 στις ΗΠΑ και όσων έγιναν την 11η Σεπτεμβρίου του 2004 στην Ελλάδα...

Έχουμε κράτος το οποίο δεν ξέρει καν που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή τα ελικόπτερά του. Και θέλουμε σ' αυτό το κράτος να δώσουμε κι άλλες αρμοδιότητες;

Μήπως πρέπει να επανιδρυθεί η σοβαρότητα στο ελληνικό κράτος;

Γι' αυτό που πρέπει να λογοδοτεί κάθε πρωθυπουργός είναι κατά πόσο το σύστημα δουλεύει χωρίς την παρουσία του και χωρίς τις εντολές του.

Σε δυο-τρεις μήνες, όταν αυτή η κοροϊδία της διακομματικής επιτροπής τελειώσει το έργο της, κανείς δεν θα ασχολείται με το ντόπινγκ.

Το ντιμπέιτ απεικόνισε πιστά την αμηχανία που επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Η ελληνική κοινωνία είναι σε φάση μετάβασης. Τα παλιά δόγματα έχουν απαξιωθεί, αλλά νέες ολοκληρωμένες θεωρίες δεν έχουν διατυπωθεί.

Δεν πρέπει να μας τρομάζει αυτή η παράξενη εποχή. Αντικατοπτρίζει βαθύτερες διεργασίες στην ελληνική κοινωνία. Οι Έλληνες είδαν πως οι εύκολες συνταγές του παρελθόντος προσφέρουν πανηγύρια, αλλά όχι λύσεις.

Οι δημοσκοπήσεις αποπλανούν τους ερωτώμενους (αφού δεν τους αποκαλύπτει τις δύσκολες επιλογές που έχει οποίος χαράσσει πολιτική) και παραπλανούν τους πολιτικούς.

O «νομοθετισμός» είναι η υπόγεια ανάγκη μιας κοινωνίας που πιστεύει ότι τα πάντα πρέπει να ρυθμίζονται από το κράτος.

Ο λαϊκισμός έχει κοντά ποδάρια. Το αποδεικνύουν οι «Τάσεις» της MRB. Μόνο 0,3% των ελλήνων πολιτών (στατιστικά αμελητέο ποσοστό) πιστεύει πως «οι περισσότεροι πολιτικοί νοιάζονται για το τι σκέφτονται άνθρωποι σαν κι έμενα».

Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι αντιφατικές, όπως συμπεραίνουν πολλοί. Δείχνουν υπόγειες τάσεις τις οποίες πρέπει να ανιχνεύσουμε. Αποκαλύπτουν την χρεοκοπία του παλιού μοντέλου και τον οδυνηρό τοκετού ενός νέου.

Γινόμαστε Ευρώπη, παρά την γκρίνια και την μιζέρια κάποιων που θέλουν να ισοπεδώνουν τα πάντα.

Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα: αφού η Βουλή κάνει υπερωρίες και παράγει πλεονάζον νομοθετικό έργο, γιατί όλοι οι φορείς διαμαρτύρονται ότι δεν έγιναν ακόμη οι αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις ώστε να ξεμπλοκαριστούν διάφορα ζητήματα;

Oι Έλληνες πολιτικοί έχουν πείσει το εκλογικό σώμα ότι είναι θαυματοποιοί. Ότι όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν. Δεν υπόσχονται μόνο γεφύρια. Κάνουν λόγο και για τα ποτάμια που θα φέρουν.

Τα προβλήματα, άσχετα με τις επιθυμίες κάποιων, δεν εξαφανίζονται επειδή αρχίζουν οι κομματικές φιέστες. Ούτε καν από την τηλεόραση. Είναι εκεί απέναντι. Προκλητικά.

Η εποχή των μεγάλων λόγων και των μηδενικών έργων, η περίοδος της παραμυθίας πέρασε ανεπιστρεπτί.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια καινούργια αρχή και οι επόμενες εκλογές είναι μια καλή πρώτη ευκαιρία.