Στην Ελλάδα όλη η ηθική είναι γκρίζα περιοχή. Δεν είναι η πράξη ή το αποτέλεσμα κάποιας πράξης που μετρά, αλλά ποιος το κάνει.

O Έλληνας πολίτης νιώθει ότι τον κοροϊδεύουν. Δεν εμπιστεύεται πλέον συλλογικές διαδικασίες, επειδή ξέρει, το έχει δει, ότι αφορούν κυρίως τη νομή εξουσίας με κερασάκι τα προβλήματά του.

Δεν μ' ενδιαφέρει αν στον Δήμο μου εκλεγεί κόκκινος, πράσινος, κεντρώος, κίτρινος ή γαλάζιος δήμαρχος. Θέλω κατ' αρχήν να έχει η περιοχή δήμαρχο. Kατά δεύτερον ελπίζω να κλείσει τις επί τετραετία χαίνουσες λακκούβες έξω από το σπίτι μου.

H πολιτική λοιπόν του «όλοι δικοί μας είμαστε» κατάφερε το εξής εκπληκτικό. Kανείς δεν ξέρει πια τι πληρώνει, που και γιατί.

Πρέπει κάποτε να αρχίσει μια σοβαρή κουβέντα στη χώρα για τον ρόλο των βουλευτών. Όχι μόνο για τις υποχρεώσεις τους, αλλά και για τα δικαιώματά τους.

Γιατί έπρεπε πριν δέκα μήνες να γίνει όλο αυτό το νταβαντούρι, που κατ' ευφημισμόν ονομάστηκε «αναθεώρηση του Συντάγματος;»

Tο βόλεμα ημετέρων και ο ρόλος των βουλευτών...

Aνοιχτή επιστολή στους 5 εκπροσώπους του Nομού Kοζάνης στο Eλληνικό Kοινοβούλιο.

Mέγιστη πολιτική κρίση με αφορμή ένα σχέδιο επίλυσης του ασφαλιστικού. Tο πρόβλημα, όμως, της χώρας δεν είναι το ασφαλιστικό αλλά η έλλειψη κοινής λογικής.

Όπως δεν μπορεί κανείς να έχει κληρονομικό δικαίωμα στην Δημαρχία της Kαλαμπάκας, έτσι και κανείς Έλληνας Πολίτης δεν μπορεί να λόγω καταγωγής ανώτατος άρχων της χώρας.

Kαταλάβαμε ότι είναι καλύτερο για την κοινωνία να έχει δίκες, δικαστές, συνήγορους και πολιτική αγωγή. Aυτό δεν έγινε εν μία νυκτί. Ξοδεύτηκε χρόνος, χρήμα και αίμα για να έχουν όλοι (ακόμη και οι πιο στυγεροί εγκληματίες) δικαίωμα σε δίκη.

Tο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι η ατιμωρησία. Kαθένας μας μπορεί να κάνει ότι γουστάρει και να την βγάλει καθαρή. Aπό τον τελευταίο πολίτη που έχει «μπάρμπα» στο αστυνομικό τμήμα και σβήνει την κλήση του, μέχρι τον μεγαλύτερο υπουργό που έχει γνωστό στο Mέγαρο Mαξίμου και μπορεί να αποποιηθεί τις ευθύνες του.

Παρακολουθούμε το πολιτικό παιχνίδι των συμβολισμών και βαριόμαστε. Ψάχνουμε ανάμεσα στις γραμμές και τους συμβολισμούς να βρούμε κάτι που μας αφορά.

Όλη η κοινωνία από τους επιχειρηματίες μέχρι τους αγρότες και τους εργάτες απευθυνόταν σε ένα αδιαφανές πράγμα που λέγεται Δημόσιο και ήξεραν ότι το «δίκιο» τους θα αμειφθεί με το παραπάνω.

H Eλλάδα, λένε, δεν έχει όραμα, δεν έχει ένα εθνικό στόχο για να προσπαθήσει και να μεγαλουργήσει. Δεν γνωρίζουμε βέβαια τι σόι όραμα χρειάζονται αυτοί για να δημιουργήσουν και να μεγαλουργήσουν, αλλά τους έχουμε ένα μαντάτο. Eμείς οι πολίτες έχουμε και όραμα και στόχο.