Τα νεοελληνικά παραμύθια ανακυκλώθηκαν τόσο πολύ που έγιναν σκληρά δόγματα. O ελληνικός ανορθολογισμός έγινε κυρίαρχη ιδεολογία. Τώρα τελειώνουν. Οδυνηρά...

Ένα από τα κλασικά επέκεινα κάθε ανασχηματισμού είναι η γεωγραφική αποτίμηση της αξίας του...

Οι πολιτικοί έχουν δημιουργήσει πλέον τέτοια αντισώματα σε κάθε είδους εκσυγχρονισμό, που έφτασε ο καιρός να φεύγουν οι παλιοί μπας και δούμε προκοπή από τίποτε νέους...

Τόσους πολλούς νόμους που έχουν τις καλύτερες προθέσεις στοχεύοντας σε λάθος κατευθύνσεις, δεν έχουμε ματαδεί.

Σε τι χρειάζονται οι υπουργοί; Μόνο για να κάνουν παχιές δηλώσεις πόσο τέλεια είναι τα πράγματα και μετά να κάνουν παχιά αυτοκριτική για το πόσο άσχημα ήταν και πόσο καλά θα διορθωθούν;

Ο κ. Πανταγιάς έλυνε κι έδενε εντός Μαξίμου επειδή η τυφλή εμπιστοσύνη που του είχε ο πρωθυπουργός του το επέτρεψε. Εξ ου και η οργή του τελευταίου...

Πολλοί απ' όσους είχαν σε εκτίμηση τον κ. Βενιζέλο αναρωτήθηκαν πώς ένα τέτοιο λαμπερό νομικό μυαλό κατάφερε να κάνει ένα τόσο χάλια Σύνταγμα.

Ωρυόμενος ο πρόεδρος του δημοκρατικού (πάντα) ΔΗΚΚΙ κ. Δημήτρης Τσοβόλας καταγγέλλει τις αρχές του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» για τον ευτελισμό που υπέστη η Δημοκρατία (Παρένθεση: έχετε προσέξει ότι οι πολιτικοί δεν ξευτελίζονται ποτέ; Πάντα η Δημοκρατία την πληρώνει!)

Το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η τυφλή εμπιστοσύνη που δείχνει σε ανθρώπους που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τη θέση τους για να προωθήσουν διάφορες «εξυπηρετήσεις σε φίλους».

Τελικά μόνο ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης έμειναν εντός του θέματος στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Η συζήτηση αφορούσε τη διαφθορά, αλλά η Αριστερά βρήκε βήμα για να (ξανα)πει τον πόνο της.

Με το «έπος του ασυμβίβαστου» διαπιστώθηκε ότι οι βουλευτές μας δεν ξέρουν τι ψηφίζουν. Με την ασυλία μάλλον δεν ξέρουν και γιατί ψηφίζουν, αυτό που ψηφίζουν...

Το ασυμβίβαστο πρέπει να καταργηθεί. Μόνο που πρέπει να γίνει με μια θαρραλέα κίνηση του πολιτικού κόσμου, με συνταγματική αναθεώρηση, κι όχι με δικολαβίστικες ερμηνείες...

Είναι απογοητευτική η εικόνα του ελληνικού κοινοβουλίου σήμερα. Έρημοι κι απρόσωποι οι εκπρόσωποί μας δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Μια από τις ανόητες διατάξεις του νέου μας Συντάγματος είναι εκείνη που αφορά το ασυμβίβαστο των βουλευτών. Καλώς ή κακώς όμως, το Σύνταγμα ψηφίστηκε.

Χρειάζεται να επανεξετασθεί ο χάρτης όλων των παρεχόμενων δημόσιων παροχών στην περιφέρεια. Να εξηγηθεί στους πολίτες ότι τα πολλά νοσοκομεία ισούνται με κανένα πλήρες νοσοκομείο.

Η συζήτηση για τις ποίκιλες αγκυλώσεις της ελληνικής πραγματικότητας ακόμη μια φορά πλατειάζει τόσο πολύ που δεν αποκτά το απαιτούμενο βάθος.

Υπάρχει ένα ισχυρό κι ακραία λαϊκιστικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Πιθανότατα είναι και πλειοψηφικό κι απλώς δεν εκδηλώνεται ως τέτοιο επειδή τα μεγάλα κόμματα λειτουργούν ως νομείς της κρατικής εξουσίας.

Πικρά διδάγματα από μια ταραγμένη τριετία (1964-1967) που έστρωσε το δρόμο στη δικτατορία...

Aν δούμε την ελληνική βιβλιοπαραγωγή θα διαπιστώσουμε πως στην χώρα μας δεν χρειάζεται να αποτύχεις στην πολιτική για να γράψεις ένα βιβλίο. Aντιθέτως, ο μεγάλος αριθμός εκδόσεων που κάνουν οι πολιτικοί δείχνει ότι για να επιτύχεις στην πολιτική μάλλον πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο.

Οι μεταφορικές έννοιες όμως κάποιες φορές αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα και κάποιες άλλες ορίζουν (έστω υποσυνείδητα) συμπεριφορές.